ขอท่านโปรดปรานเพียงข้า เล่ม 2 (เล่มจบ)

บทสรุปของการตามหาอาวุธสังหาร เพื่อปกป้องคนรักและการร่วมเรียงเคียงหมอนสู่รักนิรันดร์
"เมื่อครู่ข้าฝันร้าย ขออภัยที่ล่วงเกินท่าน"
"ร่างกายข้าเป็นของท่าน ไม่อาจนับว่าล่วงเกิน"

หนิงเหอปากเคยว่าเกลียดชัง แต่เพราะฝันร้ายของตนเกี่ยวข้องกับความตายของกงเฟยเทียนจึงไม่อาจปล่อยผ่าน ยามได้กลับมาชิดใกล้ถึงพบว่าตัวเองโง่เขลาเพียงใดที่ซ่อนความรู้สึกมากมายเอาไว้ องค์ชายรองไม่ยินยอมให้ผู้ใดแตะต้ององครักษ์ประจำตัว แค่การต่อว่ายังไม่อนุญาต องครักษ์หนุ่มตั้งใจทะนุถนอมไม่ล่วงเกินด้วยเปรียบคนในอารักขาดุจบุปผาที่ยกไว้แนบอก ทว่าเขากลับถูกยั่วยวนครั้งแล้วครั้งเล่า พาให้ทำเกินหน้าที่จนผู้คนเลื่องลือถึงความภักดีและลุ่มหลงที่มีต่อองค์ชายรอง ความผูกพันของทั้งคู่ถักทอแน่นหนาพร้อมฝ่าฝันอุปสรรคไปด้วยกัน

ความรักเพิ่มพูนเป็นเท่าทวีจนแทบจะเปลี่ยนน้ำตาลเป็นน้ำเชื่อม กงเฟยเทียนไม่ยินยอมให้ผู้ใดซักเสื้อผ้าขององค์ชายรอง ชายหนุ่มหน้านิ่งคอยบีบนวดยามเสร็จกิจกรรมรัญจวนใจ ยิ่งไปกว่านั้นถึงขนาดสร้างเรือนหอไว้รอคู่ชีวิต หนิงเหอเองไม่ยอมน้อยหน้า หมั่นเอาอกเอาใจไม่ได้ขาด ยั่วเย้าสารพัดเพราะอยากปรนนิบัติเรื่องบนเตียง

''ร่วมรักกับข้าที่นี่ คืนนี้ข้าอยากเปลี่ยนที่มองดาว" 
"กระหม่อมพามาดูพระอาทิตย์ตกพ่ะย่ะค่ะ อย่าได้ซุกซนประเดี๋ยวจะไม่ได้ดู" 
''เทียนเกอเป็นตะวันดวงเดียวในใจข้า ทั้งให้ความอบอุ่นและร้อนแรง เหตุใดข้ายังต้องสนใจสิ่งอื่นบนฟ้าอีกเล่า พรุ่งนี้...ฟูเหรินต้องออกเดินทางแล้ว ให้ซ้อมขี่ม้าสักหน่อยเถิด...ตัวข้าต้องการฟูจวิน จะใจร้ายมิรับความปรารถนานี้ไว้หรือ''
''เทียนเกอรักข้าที ข้าต้องการท่าน''