ขอเถอะครับให้ผมได้เป็นพ่อของลูก

+++++++++++++++++++++
วนิษศากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มือกระชับถุงของที่ถือมาแน่น
“ท้องทำไมไม่บอกผมหือ... หนูแหวน” เสียงทุ้มต่ำไม่ต่างกับคำราม เขายืนย้อนแสง ยิ่งทำให้เงาร่างใหญ่โตดูทะมึน กลบตัวเธอแทบมิด
“ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่”
ว่าที่คุณแม่ตอบใจดีสู้เสือ ขณะอีกฝ่ายท่าทางเหมือนเตรียมกระโจนพร้อมเข้างับเหยื่อเนื้อหวานอย่างเธอเสียเหลือเกิน
“ทำไมจะไม่เกี่ยวก็ในท้องคุณเป็นลูกผม”
วนิษศาฟังแล้วอยากหัวเราะ
“เชื่อได้ยังไงว่าเป็นลูกคุณ”
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น จ้องตาเขาแบบไม่ยอมแพ้
“เชยเป็นป้าอย่างคุณน่ะนะหนูแหวน ทำงานให้พี่ผมงกๆ จะมีเวลาไปหาแฟนที่ไหน”
ได้ฟังถึงกับมือสั่น ยอมรับ...วนิษศาแต่งตัวเป็นป้า แต่ไม่ต้องย้ำขนาดนี้ก็ได้
++++++++++++++++++++++++