ซ่อนหัวใจไว้ในรอยรัก

ร่างบางเข้ามานั่งในรถ แล้วสิ่งแรกที่แกะออกจากห่อก็คือขนมปังปิ้งร้านล่าสุดที่เพิ่งซื้อมา “อันนี้ต้องกินตอนนี้แหละ ทิ้งไว้ความอร่อยหายหมด” พูดจบก็ส่งขนมปังปิ้งเข้าปากตัวเองทันที

“ป้อนพี่ด้วย เมล์มือเปื้อนแล้ว เดี๋ยวพี่ต้องขับรถอีก”

“เมล์มีทิชชูเปียก”

คนอยากโดนป้อนส่ายศีรษะไปมา จนคนที่ถือขนมปังปิ้งในมือยอมแพ้ แล้วส่งขนมชิ้นนั้นเข้าปากเขาแทน นิ้วโป้งเรียวเช็ดเบาๆ ตรงมุมปากหยักลึกที่เลอะไส้ขนม วนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนขนมหมดกล่อง ซึ่งก็ทำให้คนที่ได้รับการปรนนิบัติอย่างดียิ้มอย่างมีความสุข นับวันคนตัวเล็กข้างๆ ของเขายิ่งน่ารักขึ้นทุกวันๆ คิดถูกจริงๆ ที่หนีกลุ่มเพื่อนออกมาทานมื้อเย็นกับเธอ แล้วคนตัวโตก็โน้มตัวลงไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เอานิ้วเกลี่ยเช็ดมุมปากให้เธอบ้าง เมื่อได้สัมผัสผิวเนียนนุ่มใกล้ๆ อีกครั้ง ก็ไม่อยากยกมันออก เขาวนปลายนิ้วบริเวณมุมปากของเธออย่างหลงใหล ยิ่งอยู่ใกล้กันเท่าไร หัวใจของทั้งสองก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นๆ สายตาคมเข้มจดจ้องไปที่ดวงตากลมโตอย่างสื่อความหมาย ก่อนจะลดใบหน้าให้เข้าใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ห้ามใจไม่ไหว คีตะกดริมฝีปากหยักลงบนริมฝีปากบางเบาๆ แล้วค่อยๆ ขยับย้ำเพิ่มจังหวะทีละนิดๆ ค่อยๆ ชิมความหวานบนความนุ่มหยุ่น ที่ยิ่งชิมก็ยิ่งหลงมัวเมากับรสชาติของมัน
เจ้าของริมฝีปากบางที่เผลออนุญาตให้เขาเข้ามาลิ้มรสหวานก็รู้สึกดีไม่ต่างกัน และไม่คิดจะขัดขืนด้วยความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา จึงปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามความรู้สึก

แล้วคีตะก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ แต่ยังคงไม่ถอยห่าง ก่อนจะกระซิบเบาๆ “ขนมปังก็อร่อย คนป้อนก็ด้วย”

“พี่คีย์” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้แก้มนวลนั้นเป็นสีอะไร คนตัวเล็กทั้งเขินทั้งอาย ไม่รู้จะทำอย่างไร แม้กระทั่งมือไม้ก็ดูจะเกะกะไปเสียหมด