ดารกาวายุ

โดย :: คามิเลียสีชมพู
จำนวนหน้า :: ๘๑๑ หน้า
ราคา :: ๕๒๐ บาท
รวมเล่ม :: กรกฏาคม ๒๕๖๔
ปก ::Cucullia & Merlinine
พิสูจน์อักษร & จัดรูปเล่ม ::LemoNate Proofreader , Ghost Proof

ติดตามผลงานได้ที่
                    Facebook fanpage :: @CamelliaPinkku
                    E-mail ::cuculliaidomeneus@gmail.com

ตอนที่ 1 หมู่บ้านงิ้วดำ
แสงแดดในยามเช้าที่สาดส่องลงมากระทบกับใบกลมเล็กเรียงตัวสวยเป็นระเบียบของกิ่งใบฉำฉา ลู่ลมแรงไหวระริกทาบเงาไม้ลงกับผืนดินเย็นเฉียบเบื้องล่าง ยังทางเกวียนทอดยาวที่ถูกใช้งานกันมาเนิ่นนานแล้วแต่ครั้งอดีต บัดนี้โล่งเตียนทอดไปจนตลอดเส้นทาง นำพาคาราวานเกวียนที่บรรทุกสัมภาระมากมายและสิ่งของจำเป็นจากเมืองใหญ่เข้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางป่าเขา สองฝั่งทางเกวียนเป็นป่าไม้เขียวชอุ่ม ต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่กว่าหลายต้น หากแต่ไม่รกทึบมากนัก ด้วยเป็นป่าโปร่งจึงพอมีลมเย็นๆ โชยพัดมาไม่ขาด
ใบกลมสีเขียวเข้มของต้นฉำฉาใหญ่ที่ทอดกิ่งชูขึ้นสูงเด่น แตกแขนงแผ่ทาบกับท้องฟ้ากว้างเป็นเส้นสายลวดลายสวยงาม ครั้นพอสายลมแรงต้องกับใบแก่ ก็ทำเอาปลิดปลิวลงสู่ผืนดินได้โดยง่าย เสียงสอบแสบของใบหญ้ายาวสองข้างทางลู่ใบเรียวเข้าเสียดสีกันเป็นจังหวะ คลอไปกับเสียงกระดิ่งวัวล้อ ที่ก้องกังวานแขวนอยู่กับลำคอใหญ่ของวัวพันธุ์พื้นเมืองสีขาวตัวโต ล้อเกวียนหนาใหญ่ที่ตีครอบด้วยแผ่นเหล็กค่อยๆ หมุนตามการลากจูง ด้วยโหนกหนาใหญ่ที่ผูกติดอยู่กับแอกเชื่อมวัวตัวผู้กว่า 20 ตัวค่อยๆ จูงเกวียนไม้ 10 เล่มให้มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านงิ้วดำ
ด้วยหมู่บ้านเล็กที่ตั้งอยู่กลางป่าเขาล้อมรอบด้วยพนาไพรใหญ่ ลำธารสายเล็กตัดผ่านใจกลางหมู่บ้านหล่อเลี้ยงหลายครัวเรือนที่ตั้งรกรากอยู่ยังที่แห่งนี้มากว่าหลายร้อยปีแล้ว เหนือสุดของหมู่บ้านมีต้นงิ้วใหญ่ที่ถูกฟ้าผ่าตายเสียจนดำเป็นตอตะโก จึงเป็นที่มาของชื่อหมู่บ้าน แม้ปัจจุบันจะถูกคลุมด้วยต้นไทรใหญ่โดยรอบแล้วก็ตาม แต่ก็ยังพอมีส่วนสีดำของซากต้นงิ้วเก่าแก่ ที่บัดนี้ขึ้นมันเย็นเฉียบคล้ายก้อนหินสีเข้มโผล่พ้นรากไทรใหญ่ออกมาให้เห็นอยู่บ้าง
ภายในประทุนไม้ไผ่สานโค้งขึ้นเป็นโดมบนหลังเกวียนเล่มแรก ที่พอกันแดดกันลมหนาวของเช้านี้ได้บ้าง หญิงสาวผมยาวนั่งอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูกลีบกุหลาบจับจีบรอบเอวคอดเล็ก ชายกระโปรงยาวลงคลุมเข่า นั่งพับเพียบพร้อมกับถุงน่องสีขาว กระเป๋าหนังสีน้ำตาลอ่อนวางอยู่ข้างกายเธอพร้อมๆ กับหนังสือเล่มใหญ่บนตัก
“นั่งเกวียนอ่านหนังสือจะไม่เวียนหัวเหรอลูก” หญิงอีกคนในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีเหลืองนวลนั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ เอ่ยถาม
“ไม่นี่คะแม่” เจ้าของเรือนผมงามเอ่ยตอบ
“มองไปรอบๆ บ้าง จะได้เห็นอะไรใหม่ๆ อะไรที่ไม่เคยเห็น” คนเป็นแม่ว่า แม้น้ำเสียงของแกจะฟังดูเหนื่อยหน่ายที่ต้องเอ่ยบอกลูกสาวด้วยประโยคเดิมๆ มากว่าหลายรอบแล้ว ด้วยเพราะลูกสาวแกเป็นประเภท .
ที่ชอบหมกตัวอยู่กับหนังสือเล่มหนาทั้งวัน
“ต้นไม้เหรอคะ?” ลูกสาวแกว่าพลางก็อมยิ้มหน้าทะเล้น
“ยอกย้อนจริง ดารกา!” คนเป็นแม่ถึงกับจุปาก ก่อนจะทำทีเฉไฉไปคุยกับคนขับเกวียนที่นั่งอยู่ยังแป้นนั่งด้านหน้า
“อีกนานมั้ยจ๊ะ พี่แก้ว”
มือเรียวของคนเป็นแม่เท้าลงกับเสื่อทอผืนใหญ่ที่ปูไว้สำหรับนั่ง ยันตัวขยับออกไปนั่งอยู่นอกชายประทุนสาน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอกวาดสายตามองไปยังเบื้องหน้า