ท่านอ๋องเข้าหอกับข้าเถอะ

“งื้อ นี่ข้าเป็นอะไรไป ทะ ท่านเป็นใคร?”
ปากเล็ก ๆ พึมพำคล้ายคนละเมอ

บุรุษหนุ่มถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อเจ้าสาวที่เพิ่งจะเข้าพิธีกับเข้าไปหมาด ๆ กลับถามเขาว่าเป็นใคร ?

“นี่เจ้าเมาจนจำอ๋องเยี่ยเหลียง เจ้าบ่าวของเจ้าไม่ได้รึ”
เสี่ยงทุ้มของบุรุษในชุดเจ้าบ่าวถาม ถึงนางไม่ตอบ เขาก็รู้จากอาการของนางดี พร้อมหลักฐานเป็นกาสุราล้มคว่ำอย่างไม่เป็นท่าบนโต๊ะ โดยทั่วไปแล้ววันนี้เจ้าบ่าวควรจะเมามายด้วยความดีใจ แต่กลับเป็นเจ้าสาวที่เมาจนทรงตัวไม่อยู่

“เจ้าบ่าว ?”
เซี่ยะเหลียนเหมือนจะเพิ่งนึกได้ ว่าตนกำลังอยู่ในห้องหอของคนอื่น และสวมรอยเป็นเจ้าสาวของเขา !

“อื้อ ปล่อยข้า ข้ายืนเองได้ !”
สมองที่ยังพอเหลือสติอันน้อยนิด สั่งให้มือน้อย ๆ ดันอกบุรุษออกห่าง นางต้องรีบออกจากห้องนี้ให้ไวที่สุด อีกทั้งยังรู้สึกหายใจติดขัดอย่างไรไม่รู้เมื่ออยู่ในอ้อมกอดเขา

บุรุษหนุ่มปล่อยมือ ร่างน้อย ๆ พละออก เดินไปได้ไม่ถึงครึ่งก้าวก็จะล้มไปข้างหน้า

“ระวัง !”

“วะ ว้าย”

เจ้าบ่าวหมายจะคว้าเอวเจ้าสาวเอาไว้ กลับกลายเป็นล้มไปด้วยกันทั้งคู่ ร่างใหญ่ทาบทับร่างเล็กไว้กับพื้น ปากร้อนระอุของบุรุษจุมพิตลงบนกลีบปากบางของคนใต้ร่างอย่างเหมาะเจาะ

ร่างน้อยปรือตาหวาน แล้วหลับพริ้มลง กลับเป็นเขาเสียเองที่พละออก เบิกตากว้าง หัวใจเต้นระทึกอยู่ในอกเมื่อสัมผัสกับริมฝีปากที่แสนหวานนั่น

เซี่ยะเหลียนลืมตาขึ้น เมื่อความอบอุ่นที่ริมฝีปากจางหายไป นางมองใบหน้าที่หล่อคมคายตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าเขาน่าหลงใหลยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่เทพบุตรบนสวรรค์ที่นางเคยพบหล่อกว่าเขาตั้งมากมาย ยิ่งมองที่ริมฝีบาง เม้มสนิทของเขาแล้วนึกถึงไออุ่นเมื่อครู่ นางก็รู้สึกโหยหาอย่างประหลาดจนต้องบอกเขาออกไปดั่งใจนึก
“ท่านอ๋อง ข้าอยากกินปากท่าน”

ปากร้อนระอุของอ๋องเยี่ยประทับลงบนกลีบปากบางก่อนที่นางจะทันได้กัดกินปากเขา กระแสคลื่นสวาทไหลวนทั่วทั้งเรือนร่างของทั้งคู่ มือแกร่งข้างหนึ่งประคองดวงหน้าสวยยึดไว้ มืออีกข้างดึงสายรัดเอวของนางออก แล้วกระชากชุดเจ้าสาวออกอย่างบ้าคลั่ง
“ข้าต่างหากที่จะกินเจ้า !”

..................................................................................................