"คิดถึงผมมั้ย"
เธอลุกจากพื้น เดินไปนั่งที่เก้าอี้เคาน์เตอร์บาร์ตรงส่วนครัว
"เป็นห่วงขนาดนี้ไม่คิดถึงเลยมั้ง"
เขาลุกตามเธอไป ยืนข้างๆ ใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยผมที่บังหน้าเธอแล้วจูบปากเธอเบาๆหนึ่งครั้ง
"อื้อ กฤศ"
"ครับ เราเลื่อนสถานะกันเถอะ ลินไม่บริสุทธิ์ใจกับผมแล้ว ลินไม่ได้คิดกับผมแค่เพื่อนแล้ว"
"คุณนี่นะ" แล้วเธอก็ยิ้มบางๆ
"ได้ แต่ขออย่างเดียว อย่าทำให้เป็นห่วงอีก ลินไม่โอเค"
"ครับ"
"ลินเข้าใจนะคะ คุณใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด จะทำอะไรก็ตัดสินใจคนเดียว แต่อยากให้รู้ไว้ ว่ามีลินคนนึงที่เป็นห่วงคุณ"
"แล้วรักมั้ย"
ไพลินไม่ตอบเขา
"คืนนี้อยู่กับผมนะ" สิ้นเสียง กฤศกุลตะโบมกอดจูบไพลินจนเธอคิดว่าจะขาดใจตายซะตอนนี้เลย
"กฤศ ลินหายใจไม่ทัน"
เมื่อไพลินบอกว่าหายใจไม่ทัน กฤศกุลก็เปลี่ยนเป้าหมายใหม่ทันที เขาเลิกเสื้อไพลินขึ้น มือทั้งสองข้างขยำเจ้าก้อนสองก้อนนุ่มนิ่มพัลวัน ส่วนปากและลมหายใจก็อยู่กับต้นคอของเธอ
เขาอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ เลื่อนเก้าอี้ตัวที่เธอเคยนั่งออกไป แล้วเขาก็มายืนแทนที่ ปากและมือก็ยังคงโลมไล้ไพลินอย่างต่อเนื่อง ก่อนเธอจะละลายกับความร้อนที่เธอไม่เคยประสบนี้ ไพลินที่เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอพูดออกมาเบาๆ
"กฤศ ถ้าไม่มีคอนด้อม ลินไม่ต่อนะ"
"ผมมี ผมขอนะ รู้มั้ยผมไม่ได้มีอะไรกับใคร แม้แต่จูบมา 3 ปีกว่าแล้ว เริ่มแล้วผมไม่หยุดแล้วนะ" พูดจบเขาก็อุ้มไพลินเดินเข้าห้องนอน
เมื่อวางเธอลงบนเตียง เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงและหยิบซองสี่เหลี่ยมขึ้นมาโชว์
ไพลินแย่งมันมาจากมือเขา
"ดูก่อน หมดอายุยัง"
กฤศกุลหัวเราะเสียงดังก่อนดึงเธอมาจูบ
"นี่แหละไพลินตัวจริง"
เรื่องราวของ
กฤศกุล CEOหนุ่มที่อยากได้นักบริหารความเสี่ยงสาวมาช่วยบริหารหัวใจให้ฟรุ้งฟริ้ง แต่สาวเจ้ากลับปิดประตูหัวใจใส่กลอนทุกบาน
ไพลิน สาวบริหารความเสี่ยง สวยและโสดให้ผู้ชายเสียดายไปวันๆ เพราะชีวิตเธอให้ความสำคัญแค่ ครอบครัว งาน อาหาร กระเป๋าแบรนด์เนม และเวลานอน
เรื่องราวในนิยาย บางสถานที่มีอยู่จริงแต่ตัวละครและเหตุการณ์ทั้งหมด เป็นเรื่องที่สมมติขึ้นมานะคะ และเนื่องจากมีการใช้คำภาษาอังกฤษที่นิยมใช้ในชีวิตประจำวันตามสายงานของตัวละครค่อนข้างมาก คำไหนทับศัพท์ภาษาไทยไม่ได้จะคงภาษาอังกฤษไว้นะคะ อาจขัดตานิดหน่อยค่ะ
