ปิศาจปานทราย

ชอบวิธีการเล่า เปรียบเปรยตั้งคำถาม ภาษาการเลือกใช้คำ อ่านอย่างสนุกเลยค่ะ การเรียนรู้และเติบโตเช่นนี้

คำโปรยและบรรยากาศของเรื่องตอนอ่านเรื่องเต็มๆ ให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว แต่สิ่งที่มีเหมือนกันคือความกังขาว่าอะไรที่รอเราอยู่ในเรื่องสั้นเรื่องนี้กันแน่ บทสนทนาตลอดการดำเนินเรื่อง รวมถึงบทสรุปของเรื่องก็ได้มอบคำตอบนั้นแต่ขณะเดียวกันก็ได้มอบประเด็นอันใหม่ให้ได้ใช้เวลาตกผลึกกับตัวเองต่อจากเรื่องราวของปานทราย

จุดที่ชอบตั้งแต่แรกเริ่มของเรื่องสั้นเรื่องนี้คือตัวละครที่ไม่น่าจะมาอยู่ในเรื่องราวเดียวกันได้ อย่างปิศาจจากอเวจีและตู้สติ๊กเกอร์ มันทำให้เรื่องสั้นปิศาจปานทรายมีองค์ประกอบที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ ประทับใจมากๆ

แต่สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือการดำเนินเรื่องที่ตั้งคำถามกับสิ่งที่ผ่านเข้ามาในลักษณะของการทำความรู้จักต่อความรู้สึกทั้งที่มีความสุขและที่ไม่มี

ระหว่างอ่านรู้สึกเอ็นดูทั้งปานทรายและตู้สติ๊กเกอร์ ขณะเดียวกันก็นั่งคิดถึงเรื่องของตัวเองไปด้วย เหมือนกับว่า ณ ขณะนั้นเราเป็นแผ่นสติ๊กเกอร์ที่อยู่ในตู้สติ๊กเกอร์

แต่ส่วนที่ประทับใจที่สุดคือการถ่ายทอดบทสรุปในรูปแบบของเฟรนชิป ปานทรายเรียนรู้ตัวตนผ่านเครื่องอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้บันทึกเรื่องราวตามแต่ละยุคสมัย มันเป็นส่วนหนึ่งของปานทราย เป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกของปานทราย หลายๆอย่างที่ปรากฎในเรื่องสั้นนี้เราผ่านมาทั้งหมดเหมือนกันกับปานทราย แต่ไม่เคยหยุดแล้วทำความรู้จักกันมากขนาดนั้น อ่านจบแล้วรู้สึกnostalgiaไม่น้อยเลย

แล้วก็สุดท้ายแล้วเป็นแค่ความเพ้อเจ้อต่อยอดหลังจากอ่านจบ เราเองอาจจะเป็นปิศาจมาตั้งนานแล้วก็ได้

พาย้อนวันวานได้อย่างเยี่ยมยอด สมจริง รสขมของอะไรที่ผ่านไปแล้วคงรสชาติประมาณนี้เลย

เด็กสาว วัยเยาว์ ความสัมพันธ์เป็นพิษ บาดแผล ปีศาจ เทวา ซ่อนประเด็นเรื่องความพยายามจะมีชีวิตของคนในสังคมไว้ถ่ายทอดผ่านบทสนทนาระหว่างปีศาจกับ ‘ส่วนหนึ่งที่เธอสร้างขึ้น’

ระหว่างที่อ่านรู้สึกเหมือนการนั่งคุยกับตัวเอง
ขุดลงไปลึก ๆ ว่าเป้าหมายของการเดินทางคืออะไร
ลืมหรือยังว่าตอนแรกที่ออกเดินเราอยากจะไปถึงที่ไหน

ตอนสมัยโน้น ยุคร้านเช่าหนังสือ กล้องฟิล์ม สมุดเฟรนด์ชิพ
ในช่วงเวลาที่เงียบกว่านี้ ชีวิตยังยุ่งเหยิงแทบตายเลย
สมัยนี้ข้างในใจคนจะยุ่งขนาดไหนนะ
แต่คุณนักเขียนก็เหมือนจะปลอบโยนเบา ๆ
ไม่ว่าอายุเท่าไหร่เราก็ลืมกันได้ อารมณ์ขันแบบร้าย ๆ ทำนองนั้น

ถ้าคุณตู้สติ๊กเกอร์เป็นส่วนหนึ่งที่ปานทรายสร้างขึ้น ปีศาจน้อยของคุณนักเขียนเองก็ช่างซับซ้อน
เหมือนกับมนุษย์มาก ๆ เลย

ประโยคปิดของเรื่องก็ช่าง — ดี
คำตอบยังนึกไม่ออก แต่การตั้งคำถามช่วยให้คนอ่านเงยหน้าขึ้นได้บ้าง

ผู้เขียนนำเสนออีกแง่มุมหนึ่งของการถ่ายภาพออกมาได้ดีและแตกต่าง
เราเชื่อว่ามีหลายคนคุ้นเคยและมีความทรงจำไม่น้อยที่ได้รับจากสิ่งที่เรียกว่า “ตู้สติ๊กเกอร์”
ความทรงจำร่วมกับเพื่อน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงถกเถียงกันแย่งกันตกแต่งภาพที่ถ่ายออกมา อ่านแล้วชวนให้คิดถึงความทรงจำในกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นมาก

เรามักจะเก็บภาพความทรงจำที่มีแต่รอยยิ้ม แต่เราอาจไม่เคยลองคิดดูว่า ในเวลานั้นเรายิ้มออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน
เพราะการถ่ายภาพมันเหมือนมีเวทมนตร์ที่ผลักดันให้ทุกคนต้อง “ยิ้ม” แม้ว่าก่อนหน้านั้นจะพบเจอกับอะไรมา
…แล้วความหดหู่ ขุ่นข้องหมองใจที่หายไปเพียงชั่วขณะที่ภาพถูกบันทึกมันหายไปที่ไหนล่ะ?
ซึ่งในส่วนนี้ผู้เขียนนำเสนอออกมาได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

เราชอบที่พออ่านแล้วก็ทำให้มองเห็นว่ามวลความ positive หลายอย่างล้วนเกิดขึ้นได้เพราะมวล negative
ทุกอย่างล้วนเกื้อหนุนกันเป็นวัฏจักร