ผมไม่ใช่ขงเบ้ง 我不是諸葛亮

ผมลืมตาตื่นมา ก็เห็นตัวเองจมอยู่บนฟูก บรรยากาศมันแปลก ๆ พิลึก อันที่จริงผมน่าจะแผ่หลาอยู่บนเตียงมือสองของผมมากกว่า
"ท่านพี่ พระเจ้าอามาหาขอรับ"
ใครวะ?
จิตสำนึกของผมมันบอกอย่างงั้นแหละ เสียงที่ได้ยินมันเลือนราง ไม่ค่อยชัดเจนแค่พอฟังรู้เรื่อง ผมบอกตัวเองว่าคงกำลังอยู่ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่น ก็เลยเลือกที่จะหลับมากกว่าที่จะตื่น
ไม่รู้มันผ่านไปนานกี่ชั่วโมง ผมก็คลายออกจากการนอนหลับ ปวดหลังเล็กน้อยก็เลยลุกขึ้นนั่งบิดตัวให้พอคลายอาการ
"สงสัยจะนอนมากไปหน่อย"
บรรยากาศมันแปลกจริงๆ นั่นแหละ ผมอยู่บนฟูกสีขาวที่ปูบนพื้นไม้ยกสูง ด้านข้างมีโต๊ะไม้เตี้ย ๆ ทรงเหมือนโต๊ะบูชากลางศาลเจ้า บนโต๊ะมีแต่ม้วนกระดาษสี่ห้าอันกับพู่กันยาวเกือบศอก
เมื่อลองมองดูรอบๆ ห้อง ก็เหมือนฉากในหนังมังกรหยก ผนังห้องทำจากไม้ไผ่มีช่องเป็นซี่เล็ก ๆ ให้ลมเข้า อันที่จริงมันก็เย็นดีนะ หลับสบายดีด้วย

แต่......
เหมือนไม่ใช่ห้องผมเลย
.....
ชิบหาย !!!
ก็ไม่ใช่นี่หว่า !!!

ประตูถูกเลื่อนออก บุรษหนุ่มผิวหน้าขาวเดินตรงเข้ามา
"ท่านพี่ขอรับ พระเจ้าอามารออยู่นานแล้วขอรับ"
ผมงงกับสภาพห้องยังไม่พอ ตอนนี้ยังต้องงงกับเจ้าหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เพิ่มอีก หรือว่าเราจะฝันไป สงสัยช่วงนี้จะดูซีรี่ย์เยอะไปแน่ ๆ
"ท่านพี่?"
"ครับ เอ๊ย!! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ"
"พระเจ้าอามารออยู่ข้างนอกนานแล้วขอรับ" เขาย้ำผมอีกครั้ง คราวนี้เสียงเขาเข้มขึ้น แต่สีหน้าก็ยังปกติดีอยู่
"พระเจ้าอา? มาจากวัดไหนล่ะ? มารับกิจนิมนต์อะไร?" ผมไม่รู้ว่าผมกำลังฝันอะไรกันแน่ แต่โบราณว่าฝันเห็นพระถือเป็นเรื่องดี บางทีผมอาจมีโชคก็ได้
"พระเจ้าอาเล่าปี่ขอรับ ไม่ใช้พระเจ้าวัดไหน"

พระเจ้าอาาาาา...........

เล่าปี่!!!