ตะกร้าว่าง
"ผมอยากกลับบ้าน"เด็กหนุ่มพูดเสียงแข็งหันหน้าไปมองคนขับรถจำเป็น เสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ยังคงดังไม่หยุดแข่งกับเสียงลมหายใจที่เริ่มหนักหน่วง"จะเป็นจะตาย กลัวแฟนหมอของเธอจะมาเห็นหรือไง""คุณม่านหมอก ผมขอละอย่ามายุ่งกับผม"เอี๊ยด!!ปึกเสียงล้อที่เสียดสีไปกับถนนและตามมาด้วยเสียงอะไรสักอย่างที่กระแทกอย่างแรง ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยเปล่าเพราะนี่คือเสียงหน้าผากน้อยๆ ที่กระแทกกับคอลโซนหน้ารถเพราะเด็กหนุ่มไม่ได้คาดเข็มขัด"หึ เรียกร้องออเซาะ อย่าคิดว่าเมื่อเช้าฉันไม่รู้ว่าเธอจงใจ เธอคงเห็นเมฆเดินมา จะทำอะไรก็นึกถึงหน้าพี่เธอไว้บ้างนี่ขนาดต่อหน้านะ"ม่านหมอกระเบิดอารมณ์ไม่ได้สนใจคนเจ็บที่นั่งกุมหน้าผากตัวเองเลยสักนิด"....."เด็กน้อยเจ็บจนหัวปูดในใจก็คิดว่าเราหัวแตกไหม รู้สึกโกรธคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ก้มหน้าไม่พูดอะไรเพราะเบื่อจะต้องแก้ตัว แม้สักครั้งที่ถูกกล่าวหาก็ตามที"เงียบที่ฉันพูดนี่เรื่องจริงสินะ""....."เด็กหนุ่มตวัดสายตาเอาเรื่องไปหาคนที่กล่าวหาตน พร้อมทั้งกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความโมโห"ไม่ตอบ หึ"ตาคมมองริมฝีปากที่ขบเข้าหากันแน่นราวกับระงับบางอย่าง"จะทำอะไร คุณหมอก"เด็กน้อยหยุดนิ่ง ช็อกกับการจู่โจมที่เร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ม่านหมอกกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นตาก็เอาแต่มองเด็กน้อยที่ตนประกบปากทาบทับอยู่ไม่ได้มีการสอดลิ้นหรืออะไร ชายหนุ่มถอนปากออกมาและประกบใหม่อีกรอบเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่ได้ขัดขืนหรือต่อว่ายิ่งเอาใหญ่"....."แฟนดิ้นรนเมื่อตัวเองได้สติ จนชายหนุ่มผละตัวออกและคลายวงแขนที่รัดแน่นขยับตัวไปประจำที่คนขับตามเดิม"นั่งเงียบๆ ไม่ได้จะพาไปตาย"----------------------ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายของแสงตัวน้อยๆนะคะ
คุกกี้ช่วยให้เราสามารถให้บริการจากเราได้ คุณควรยินยอมเปิดใช้งานคุกกี้