รักละลานใจ

            “อุ๊ย! อย่านะ! หยุดอย่าทำดุจ” คนกำลังคิดไปไกลดีดดิ้นขัดขืนพยายามจะแกะมือตัวเองออกจากการเกาะกุมแต่แรงผู้หญิงบอบบางหรือจะสู้แรงช้างเผือกตัวดำวัยฉกรรจ์

            “อย่าดิ้นเดี๋ยวเจ็บ” คลายมือไม่ให้บีบข้อมือน้อยจนช้ำแต่กระนั้นก็แข็งแรงพอที่เธอจะดิ้นไม่หลุด “เรามาคุยกันดีๆ อย่าโวยวาย”

            “พี่เผือกห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาดนะคะ” ดุจหนึ่งหยุดดิ้นแล้วเมื่อสัมผัสได้ว่าอุ้งมืออุ่นจัดเพียงแค่จับไม่ได้จาบจ้วงลวนลาม

            “ทำอะไร” คิ้วเข้มขมวดปม

            หญิงสาวจุปากอย่างไม่ค่อยพอใจที่เขาทำมึนแล้วทวนความจำให้ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักจากอาการขัดเขิน “ก็...ก็แบบ...นอนด้วยกันไง”

            “พี่ตั้งใจมานอนกับดุจ”

            “พี่เผือก!”