สู่อ้อมใจจอมเถื่อน

เมื่อเธอหนีมาจากเขา แม้เธอจะสร้างความเจ็บให้เขาเจียนตาย

ทว่า แอตลาสกลับตามหานังงูพิษ กลับไปอีกครั้ง เพื่อรีดพิษของเธอให้หมดทุกหยด

และขังเธอให้สยบอยู่ในที่กรงของหัวใจเขา

ปิ่นหอม...

ผู้ชายคนนั้นทำให้แม่ของเธอตาย เขามีลูกกับผู้หญิงคนใหม่ของเขา เขาไม่ต้องการเธอ

เธอจะยังอยู่ตรงนั้นทำไม หนี...คือทางรอด เธอโบยบินกลับมายังถิ่นเดิม เพื่อพักฟื้นและเริ่มชีวิตใหม่

เขากลับมาทำไมอีก

มาเพื่อฆ่าเธอทั้งเป็นใช่ไหม?

แต่เหนือกว่านั้นหัวใจเจ้ากรรม มันก็ยังรักเขาอยู่ดี ทั้งที่เธอไม่ควรจะรักเขาอีกแล้ว



โปรยปราย

แอตลาสมองผู้หญิงที่หลับคาอกเขาไปแล้ว มือใหญ่นั้นลูบผมเธอช้าๆ ตาของเขามองกวาดไปตามใบหน้ายามหลับไหลของเธอ จุ๊ปากอย่างไม่ชอบใจ กับความผ่ายผอมนั่น...เขาไล้มือที่แก้มของเธอ มันแทบไม่มีเนื้อ...เธอผอมเกินไป ปิ่นหอม...

เธอจะต้องลำบากขนาดไหนกันนะ...

ลักษณะเธอไม่เหมือนคนที่มีความสุข...กับสิ่งที่ตัวเองได้มาเลย

เขามองดูบ่าของเธอ รอยแดงนั่นคือรอยฟันของเขาที่ขบย้ำอยากจะให้เธอเจ็บ...ตีตราเธอ...เขาลูบเบาๆ ไปที่รอยนั่น พร้อมกับถอนใจ แปลบหัวใจที่ทำให้เธอเจ็บแล้วเขาก็อยากจะกรีดเนื้อตัวเอง....ชดเชยชดใช้กับที่ทำเธอลงไป

หัวใจของเขาตอนนี้ มันหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

แอตลาสกระชับอ้อมกอดของเขาแน่นเข้า ปิ่นหอมบอบบาง เล็กเหลือเกิน...เปราะบางเหมือนจะหัก ตอนนี้เธอให้ความรู้สึกแบบนั้น

เขาหลับตาลง...

กัดกรามกรอด...

เอาเถอะ...

เขาตัดสินใจแล้วที่จะกลับมาหานังงูพิษนี่ เขาจะรีดพิษเธอออก และทำให้เธอเชื่อง...ทำให้เธอรักเขา เหมือนที่เขารักเธออย่างเหลือเกิน รัก...รักจนลืมไม่ได้ รักจนทิ้งศักดิ์ศรี และยอมวัดดวงที่กลับมาหาเธอ

คนทรยศ...

ความรักมันช่าง...