หนึ่งห้วงปรารถนา เล่ม 2 (จบ)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน

“โบยห้าสิบที แล้วให้ไปสำนึกผิดในศาลบรรพชนจนกว่าจะคิดได้!”

โม่เหยียนเหิงรับแส้จากสาวใช้มากำเอาไว้ในมือแน่น แววตาที่เคยไร้ความปรานี มาบัดนี้กลับเจือความลังเล

โบยห้าสิบที นับว่าโทษหนักไม่น้อย หากร่างกายอ่อนแอหน่อย อาจเสียชีวิตได้ เขาไม่ได้อยากให้นางตาย แค่อยากให้นางสำนึกผิด

ในขณะที่โม่เหยียนเหิงคิดจะขอร้องแทนภรรยา จู่ ๆ เสียงร้องทรมานของทารกน้อยในห้องกลับดังขึ้น เด็กน้อยร้องไห้จ้า ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังเจ็บปวดทรมานเพียงใด มิหนำซ้ำยังมีเสียงคร่ำครวญปานจะขาดใจของคนเป็นมารดาดังตามมา จากโทสะที่เริ่มคลายลงของโม่เหยียนเหิงพลันพุ่งทะยานขึ้นมาอีกครั้ง

แส้หางกระเบนตวัดใส่แผ่นหลังบอบบางอย่างไม่คิดออมแรง

เสียงฟาดแส้ครั้งแล้วครั้งเล่าดังก้องไปทั้งเรือนแข่งกับเสียงสะอื้นไห้ของสองสาวใช้ ฟังแล้วปวดใจยิ่ง มือเล็ก ๆ ของโม่ชิงหรานกำเป็นหมัด ไม่มีครั้งไหนที่นางอยากเติบโตเท่าครั้งนี้

พวกเจ้า รอให้ข้าโตก่อนเถิด!

เสียงแส้กระทบเนื้อดังอย่างต่อเนื่อง อาภรณ์เบื้องหลังเริ่มขาดหลุดลุ่ย จินเหม่ยหนิงถูกโบยจนเนื้อแตก ทั้งแผ่นหลังกลายเป็นสีโลหิต ใบหน้างามขาวซีด ริมฝีปากที่กัดเอาไว้เริ่มมีเลือดไหลซึม โดนโบยไปเพียงยี่สิบกว่าครั้ง ร่างกายก็รับไม่ไหวเสียแล้ว