เขียนคำว่าเราเท่ากับคำว่ารัก

อุตส่าห์ได้เงินจากการแข่งกินเหล้า พอสร่างเมากลับต้องเสียเงินก้อนนั้นเป็นค่าปิดปาก เรื่องผิดพลาดระหว่างเธอกับลูกชายเพื่อนแม่จะมีใครรู้ไม่ได้ !! “หนึ่งหมื่น !” พิมพ์ทองทำหน้าจริงจัง “อะไรหนึ่งหมื่น ?” บุญนำงงเป็นไก่ตาแตก ยัยนี่สติดีหรือเปล่าวะ “ค่าปิดปากไง แต่นายต้องสัญญาว่าเรื่องระหว่างเราต้องเป็นความลับ ห้ามบอกแม่ฉันรวมถึงแม่นายด้วย ถึงนายกับฉันจะรวมร่างกันแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องถูกผูกมัด เรื่องแบบนี้ เอ่อ… เขาเรียกว่าอะไรนะ” เธอทำท่านึก “อ้อ วันไนต์สแตนด์ !” แตนกับผีน่ะสิ ! บุญนำกำลังจะอ้าปากพูด “ถ้าแม่รู้จะต้องส่งฉันไปอยู่เพชรบูรณ์ถาวรแน่ ๆ แค่สองเดือนก็จะอกแตกตายอยู่แล้ว นะ ๆ ถือว่าช่วยลูกนกตาดำ ๆ สักครั้ง อยากให้ทำอะไรตอบแทนบอกมาได้เลย ถ้าไม่เกินกำลังจะจัดให้อย่างงาม” ถ้อยคำจะชี้แจงความเป็นมาของเหตุการณ์เมื่อคืนเลยต้องกลืนลงคอ ‘อยากให้ทำอะไรก็จะทำอย่างนั้นเหรอ ?’ น่าสน “แต่ว่า…” คนได้เปรียบยึกยักพอเป็นพิธี “สองเดือนต่อจากนี้ฉันยอมเป็นคนรับใช้นายเลยอะ” ว้าว เขาไม่ได้โกหกนะ แต่เธอไม่ฟังเอง “นี่คงไม่ได้จะเอาเงินฟาดหัวฉันเหมือนในละครหรอกใช่ไหม” “จะเอาไม่เอา” “เอา” ลูกชายกำนันต๊ะถือคติอย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา ใครจะบ้าปฏิเสธ ตังค์นะไม่ใช่ขี้ “ก็แค่นั้นแหละ แล้วปิดปากเรื่องเมื่อคืนให้สนิท” “ทุกเรื่องเลยเหรอ” “ทุกเรื่อง !” “แล้วเรื่องที่เรา…” “หุบปาก !!”