เดี๋ยวน้องนายเอกคนนี้ จัดการเอง

"เอ่อ คุณครับ" น้ำมนต์ใช้น้ำเสียงสุภาพเอ่ยทักคนที่ทำหน้าเหมือนโกรธเคืองใครมาเป็นร้อยชาติ หวังจะผูกมิตรด้วยแต่สายตาคมของคุณพระเอกที่จ้องมาพร้อมจะแดกหัวน้ำมนต์นั้นทำให้อีกคนเงียบปากไปก่อน

"สมใจเธอแล้วสินะ ที่ได้แต่งงานกับฉัน" บทนี้ นี่มันอะไรกันนะ

"จริง ๆ แล้วผม-"

"ยินดีด้วยนะ ครอบครัวปรสิตของเธอจับครอบครัวฉันได้แล้ว แต่อย่าหวังว่าจะได้สูบเลือดสูบเนื้อครอบครัวฉันเลย เพราะฉันไม่ได้โง่งมเหมือนพ่อของฉัน" โอ้ววว เอาเลอ เริ่มเลอ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ

"จริง ๆ แล้วผมไม่-"

"ครอบครัวเธอนี่พยายามดีนะ รู้ว่ามีช่องโหว่ก็รีบเร่มาเสนอลูกให้ ทำตัวอย่างกับโสเภณีวิ่งหาแขก" โอ้โห มึงด่ากูใช่ไหมมม!

"ผม-"

"เธอนี่มัน-"

"โอ๊ย! เงียบ แล้วฟังผมนะ ฟัง! ผมไม่ได้อยากแต่งกับคุณโว้ย! ผมโดนบังคับมาให้แต่งกับคุณเหมือนกันนั่นแหละ หยุดมั่นหน้ามั่นใจแล้วหันมองรอบข้างบ้าง คิดว่าดีมาจากไหน เลี่ยมทองเหรอของคุณน่ะ ใคร ๆ เขาถึงแย่งกัน เลือกได้ไม่แต่งด้วยหรอกโว้ย!" น้ำมนต์พูดอย่างเหลืออด เหลืออดจริง ๆ สุดจะทนกับคนอย่างมึง

พระเอกของเรื่องชะงักไป อึ้งกิมกี่อยู่สักพัก หนุ่มหล่อรวยล้นฟ้า หน้าตาดี ใคร ๆ ต่างก็พากันแย่งชิงเขา กลับโดนศรีภรรยาที่พึ่งแต่งงานหมาด ๆ ตอกหน้าหงาย

"เธอ!"

"กรุณาเงียบด้วยครับคุณไม้ตรี ถ้าปากมันพูดเรื่องดี ๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด"