เป็นนิจนิรันดร์

มัตxเป็นนิจ

'เป็นนิจ' ชอบผืนน้ำ เขาเลยมักพาตัวเองมานั่งข้างสระน้ำในสวนแห่งนี้เวลาเศร้า ๆ ภาพของท้องฟ้าที่สะท้อนผืนน้ำให้ความรู้สึกสงบ แต่ก็ไม่ใช่เพียงอย่างเดียวหรอก มันมีอะไรบางอย่างนอกจากนั้นที่ทำให้เขารู้สึกสงบลงด้วยเช่นกัน

เจ้าหมาสีน้ำตาลอมส้มตัวนั้น เขาเรียกมันว่า 'มัด'

น่าแปลกที่ไม่ว่าเขาจะหันมากี่ทีก็จะเห็นมันตลอด

มันจะอยู่แถวนั้นไม่เคยห่าง คอยจับจ้องเขาอย่างสงบ จนบางทีก็ให้ความรู้สึกประหลาดที่อธิบายไม่ถูก

และที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือเวลาเป็นนิจร้องไห้ มันจะเอาจมูกเย็น ๆ มาดุนแขนเขาเหมือนต้องการจะปลอบโยน

เพียงแค่เขาถอนใจ มันก็จะมานั่งลงใกล้ ๆ แล้วใช้ขาหน้าเขี่ยตัวเขาเหมือนกับต้องการเบี่ยงเบนความสนใจ

เป็นนิจได้แต่สงสัยว่าทำไมหมาตัวนี้ฉลาดนัก

แล้วทำไมมันถึงต้องคอยมาอยู่ใกล้ ๆ เขาตลอดเวลา

ไม่เคยห่างหายไปไหน ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น

หรือว่ามัน ต้องการอะไรจากเขากันแน่!

เรื่องนี้จบแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ

เป็นมนุษย์กับมนุษย์แน่นอนค่า ^^

ขอให้อ่านกันให้สนุกน้า