“นี่คุณ..ตื่นๆ ...เฮ้ย!!เลือด” คลื่นเห็นเลือดซึมออกมาจากหัวไหล่ที่เขาเอามือไปเขย่าๆ ปลุกชายคนนี้เมื่อครู่
“คุณ...ตายป่ะเนี่ย” เขาเอามือไปอังที่ใต้จมูกแล้วเผลอลูบอกตนเองป้อยๆ อย่างน้อยก็ไม่ตายแต่ท่าทางจะเป็นไข้
“เอาไงดีว่ะ จะปล่อยให้นอนตรงนี้ก็ไม่ได้ เออ แจ้งความก่อนก็แล้วกัน” คลื่นนึกได้ขึ้นมา แต่ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมา
“ย่ะ-อย่า...จะ..แจ้งความนะ”
“แล้วคุณเป็นใครล่ะ แล้วเข้ามาในห้องผมทำไม แล้วเรื่องอะไรมากินข้าวกับน้ำผมจนหมดเกลี้ยงเลย” ลูกคลื่นไม่ได้หวงของกินหรอกนะ แต่มาแบบนี้เป็นใครก็ต้องตกใจ
“ขอโทษ เดี๋ยวฉันจะใช้คืนให้” ผู้ชายคนนั้นก็ล้วงไปหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา และหยิบแบงค์พันให้ผม
“นี่ค่าข้าวและน้ำ แต่อย่าแจ้งความเลยนะฉันหลบคนมาเท่านั้นเอง” ดูท่าก็น่าจะมีเงิน
“ไม่เอาหรอกเงินนะ แค่อยากรู้ว่าคุณไม่ได้หนีตำรวจมาใช่มั๊ย” คลื่นถามให้แน่ใจ จริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้เงินนะ แต่หากหนีตำตรวจมาเกิดรับเงินไปไม่เท่ากับฉันรับของโจรหรือไง
“ปะ...เปล่า ฉันโดนตามล่ามา”
“ห๊ะ...ใครล่า หรือว่าตำรวจล่าคุณ เฮ้ย....งั้นคุณก็เป็นโจรอ่าดิ” ลูกคลื่นเริ่มโวยวายอย่างตื่นตูม ไม่ใช่ว่าเขาจะติดร่างแหให้ที่พักโจรไปด้วยหรอกนะ
“ไม่ใช่...แค่คนทำธุรกิจไม่ลงรอยเท่านั้นแหละ ขอโทษที่รบกวน” ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมาตอบ
“น่ะ-แน่ใจนะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก แต่...ทีหลังอย่าเข้าห้องใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ แล้วจะออกไปได้ยังล่ะ” คลื่นก็ใช่ว่าจะใจร้ายหากไม่ใช่ผู้ร้ายหนีคดีก็ยังพออะลุ่มอล่วยได้บ้าง
“ขอพักสักครู่ได้มั๊ย ผมเจ็บแผล” ชายหนุ่มที่แอบอยู่ตรงระเบียงมาเกือบครึ่งค่อนวันก็เอ่ยขึ้น
“ถ้าไงก็เข้ามาก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมทำแผลให้” คลื่นเดินไปหยิบกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลย่อมๆ แล้วเดินตรงมาหน้าประตูริมระเบียง
“ขอบคุณ” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณอย่างแผ่วเบา
“ถอดเสื้อสิคุณผมทำแผลไม่ได้” คลื่นเห็นว่าอีกฝ่ายใส่สูทขนาดนี้หากจะทำแผลก็ต้องถอดเสื้อออกไม่งั้นเขาก็ทำแผลให้ไม่ได้
“ผมถอดไม่ถนัดถอดให้ที” ชายหนุ่มเบ้หน้าเล็กน้อยด้วยความปวด เพราะตอนนี้เลือดมันหยุดไหลและแห้งเกรอะกรังไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ความปวดบริเวณแผลก็เท่านั้น
“อ้อ...หันหลังมาสิ” ลูกคลื่นพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะทำการถอดเสื้อของชายหนุ่มออก แต่แล้วสายตาไม่รักดีก็ไปหยุดอยู่ตรงแผงอกล่ำของชายหนุ่ม ทั้งๆ ที่ ช่วยพี่ๆ พยาบาลทำแผลให้คนไข้มาก็เยอะ แต่ก็ไม่เคยเจอผู้ชายถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาแถมอกกับซิกแพ็กยังเป็นลูกเป็นลอนขนาดนี้
“คุณ...จะจ้องอีกนานมั้ย?” ชายหนุ่มบอกกับเจ้าของห้องที่มองแผงอกของเขามานานแล้ว ไม่ยอมช่วยถอดเสื้อและทำแผลสักที
