เมียรักของนับพัน เล่ม 2 จบบริบูรณ์

โปรยปราย

นับพัน สิงหโชติเดชา เทพบุตรหน้าหยก ชายไร้หัวใจ ทุกเรื่องในชีวิตล้วนน่ารำคาญ ขวางหูขวางตา และพาหงุดหงิดไปซะหมด เห็นจะมีสิ่งเดียวที่พอทำให้ความน่าเบื่อมีสีสันขึ้นมาบ้าง นั่นคือยายผู้หญิงหน้าสวย เอาใจเก่ง อยู่ด้วยแล้วกระชุ่มกระชวย สนองตอบความต้องการดิบเถื่อน รองรับอารมณ์พิศวาสในมุมมืดดำของเขาได้
แต่แล้ววันหนึ่ง เธอก็มาบอกว่ารักเขา ถ้าเขาไม่ตอบรับความรักนี้ เธอจะขอเป็นฝ่ายไปจากเขา
ซึ่ง... ก็ไปสิ คนอย่างเขาไม่เสียเวลาห้ามใครอยู่แล้ว

ส่วนเธอ นักศึกษาสาวที่หลงรักอาจารย์หนุ่มสุดฮอต แววตาร้ายๆ นั่น รอยยิ้มหยักหยัน เย่อหยิ่งไม่แยแสผู้ใด แผ่นหลังตั้งตรงผึ่งผายไม่เคยก้มหัว หรือยอมสยบให้ใคร และผู้หญิงคนไหน ล้วนดึงดูดเธอจนเผลอกระโจนลงไปในกองไฟ... ไฟที่เร่าร้อน ลุกโชน อันตรายจนยากจะหักห้ามใจ ยิ่งถูกแผดเผา ยิ่งหลงเพริดอยู่ในแสงไฟสีสวย ละเมอไปว่าความร้อนที่ได้รับ คือความทรมานที่เป็นสุข ตัวตนที่เขาปิดบังซ่อนเร้นไว้ มีเธอเพียงผู้เดียวที่ได้รับรู้ และปลุกความเป็นเขาอีกด้านขึ้นมาได้ จนลืมนึกไปว่า เธอไม่ควรเล่นกับไฟ

เพราะรักเขา เธอจึงเลือกเป็นเพียง นางสาวช่ออัญชัน แก้ววงศ์ เด็กสาวยากจน พ่อแม่แยกทางกัน ทำงานพิเศษแลกเงินค่าเล่าเรียน กินอยู่ เพื่อหวังจะได้อยู่กับเขา แม้ไร้ตัวตน แม้มุมที่อยู่จะมืดมิดไร้แสงสว่าง เธอก็ยอม ทั้งที่จริงแล้วเธอคือ คุณหนูช่ออัญชัน ชุษณปักษ์เสนีย์ ผู้เพียบพร้อม
... แต่มันก็เท่านั้น ต่อให้สมบูรณ์แบบแค่ไหน วันที่ถูกเขาเฉดหัวทิ้งก็มาถึงอยู่ดี

“ช่ออยากรู้จริงๆ ค่ะ ถ้าวันใดวันหนึ่งคนไร้หัวใจอย่างอาจารย์ เกิดรักช่อขึ้นมาบ้าง อาจารย์จะอยากได้ความรักของช่อเหมือนกันหรือไม่ แล้วถ้าหากวันนั้นช่อไม่ต้องการความรักของอาจารย์อีกแล้ว อาจารย์จะทรมานบ้างมั้ย จะเจ็บที่หัวใจอย่างที่ช่อรู้สึกหรือเปล่า”
“มันจะไม่มีวันนั้น”

***อย่าเรียกของแซ่บ เรียกว่าออร์เดิร์ฟพอค่ะ***
ฉาด !
ความรู้สึกเจ็บจนชาและเห่อร้อนที่แก้มซีกหนึ่ง กับเสียงวิ้งๆ ที่ก้องสะท้อนอยู่ในหู บอกให้รู้ว่าที่เขาได้รับไม่ใช่การตบธรรมดา เสียงของมันเหมือนมีคนเอาฉาบมาตีข้างหูยังไงยังงั้น ความเจ็บกับความโกรธทวีขึ้นเป็นริ้วๆ
“นี่กล้า !!...”
แต่ยังไม่ทันที่นับพันจะสาดอารมณ์ใส่หญิงสาวที่เหวี่ยงน้ำหนักมือฟาดมาที่แก้มเขาเต็มแรง เจ้าของใบหน้าสวยหวานและลำคอระหงก็ยืดยื่นเข้ามาใกล้เขาเท่าที่ท่วงท่าการร่วมรัก ณ ปัจจุบันจะอำนวยได้ พร้อมกันนั้นช่ออัญชันยังหลับตาโดยที่แพขนตาชุ่มไปด้วยหยาดน้ำจนแน่น
“บีบคอช่อเลยค่ะ ทำให้ช่อตายสมใจคุณในความผิดที่ช่อไม่เคยได้ก่อ… แต่หากจะมีความพลาดพลั้งใดในชีวิตก่อนหน้านี้ ก็คงมีแค่เรื่องเดียว คือช่อเคยหลงรักผู้ชายสารเลวแบบคุณ”
“ได้… ได้สิ” เสียงเข้มคำรามต่ำจนคนถูกขู่ข่มขวัญตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
ในขณะที่สาวน้อยผู้บอบช้ำไปทั้งกายและใจคิดว่าคงถูกทำร้ายสักทางแน่ๆ อยู่แล้ว เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดไปเป็นเฮือกสุดท้าย ไม่แน่ว่าหลังจากนี้เธออาจไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนี้อีกแล้ว
แต่จนแล้วจนรอด เธอก็ยังอยู่ดี ไม่ได้เจ็บหรือปวดตรงไหนเพิ่มจากที่เจ็บมาก่อนหน้า
“ทำไมไม่ฆ่าช่อให้ตายไปเลยละค่ะ อ๊ะ…”



“ตายแบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”

***แถมๆ***
“ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนเขาคงไม่เสร็จหรอกมั้ง...” รอยยิ้มแสนร้ายก่อนหน้าถูกแปรเปลี่ยนเป็นริมฝีปากบางเฉียบเหยียดเกือบจะเป็นเส้นตรงดังเดิม “แล้วผมก็มั่นใจว่าทำช่อถึงจุดสุดยอดได้ เริ่มเลยมั้ยล่ะ”
“อื้อ ไม่นะคะ !” เธอดิ้นหลบการโจมตีของใบหน้าเขา แต่ก็เหมือนนับพันจะรู้ทัน เพราะเขาทั้งกำและกดข้อแขนเธอทั้งสองข้างไว้กับที่นอน เธอไม่ให้เขารุกรานที่หน้า เขาก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอและเนินอกแทน
ผ่านไปสักพักเสื้อโปโลสกรีนลายตราคณะและมหาวิทยาลัยก็ถูกดึงออกทางศีรษะแล้วเหวี่ยงทิ้ง ไม่ต่างจากชิ้นก่อนหน้านี้
“ถ้าไม่กลัวจะหมดแรงเดินออกจากห้องไม่ไหว หลังเรานอนด้วยกันจนเสร็จแล้ว จะดิ้นต่ออีกก็ได้ ดิ้นแรงๆ เลยยิ่งดี”
“ช่อไม่นอนกับคุณ”
“เลือกได้เหรอ”
“ถ้าคุณทำอะไรช่อ ช่อจะร้องให้คนช่วย”
“ตอนนี้ก็ไม่ได้ปิดปากไว้นี่... อ่อ นอกจากเวลาที่จูบน่ะนะ” ปากเขาตอบโต้ ส่วนมือก็สาละวนปลดเข็มขัดออกจากกางเกง

***อีกสักหน่อย เป็นของหวานนะคะ***
“เกะกะ !” เมื่อทำอะไรไม่ได้ชายหนุ่มจึงถลกแล้วสะบัดผ้านวมที่เคยปกปิดท่อนล่างของใครบางคน ก่อนจะเขี่ยมันทิ้งไปปลายเตียงแทน
เมื่อเห็นท่าไม่ดีเข้า เพราะกลัวนับพันจะบ้าดีเดือดขึ้นมาอีก เธอจึงไม่คิดต่อล้อต่อเถียงกับเขา ข้อมือเธอหลุดออกตอนนับพันหันไปเล่นงานผ้าห่ม เสื้อผ้าทุกชิ้นเธอก็เห็นแล้วว่ามันกองอยู่ตรงตำแหน่งไหนบ้าง อาการปวดหนึบที่ท้องทุเลาลงมากแล้ว ช่ออัญชันจึงรีบวาดขากำลังจะลุกหนีไปให้ทันก่อนเขารู้ตัว
“จะไปไหน”
“อื้อ... ปล่อยนะคะ” แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่นก็ยังช้ากว่านับพันอยู่ดี
“คิดเหรอว่าจะยอมปล่อยไปจริงๆ”
“ถึงไม่ปล่อยตอนนี้ แต่ต่อไปก็ต้องปล่อยอยู่ดีค่ะ คุณกักขังช่อไปตลอดไม่ได้หรอก”
“อย่าไปพูดถึงเรื่องของวันข้างหน้าเลย เอาแค่ตอนนี้ก่อนเถอะ”
“คุณจะทำอะไรช่ออีกคะ” เธอเบี่ยงหลบการรุกคืบอุกอาจของใบหน้าที่ก้มลงมา
“ต้องให้พูดเหรอ”
“อย่านะคะ ช่อไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“ก็เห็นยังปากเก่ง ฤทธิ์เยอะ”
“ช่อใช้มือดึงผมคุณ ใช้ปากว่าคุณ มะ... ไม่ได้ใช้อย่างอื่น”
หน้าสาวแดงซ่านขึ้นมาเสียเฉยๆ เมื่อพูดถึง ‘อย่างอื่น’ และถึงแม้เขาไม่ได้มองตามสายตาหวาดหวั่นที่ก้มต่ำลงมาแถวๆ กึ่งกลางร่างสาว ก็พอเดาได้ว่าที่บอกไม่ไหวน่ะ คืออะไรที่ไม่ไหว
“ตรงนั้นไม่ไหว ตรงอื่นก็ยังมี”
“ตรงไหน...” เธอหยุดคำถามลงฉับเมื่อเห็นสายตาวิบวับแต่หมายมั่นเอาจริง กับความรู้สึกโดนบีบที่สะโพกหนุบหนับไม่หยุด ซึ่งก็ไม่รู้ว่านับพันสอดมือไปตรงจุดนั้นตั้งแต่ตอนไหน
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เริ่มจากคนมักมากกอดรัดฟัดเหวี่ยงแล้วพลิกตัวเธอนอนคว่ำกับเตียง แผ่นหลังถูกกดไว้ด้วยเนื้อตัวหนาหนัก สะโพกสาวก็โดนลูบไล้ ถูไถ ขยุ้มขยำไม่หยุดสลับกับการใช้มือตีเพียะลงไปให้ได้แสบๆ คันๆ
“ไม่ได้นะคะ !”