ซันอยากจะคุยกับเธอมากแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเพราะเธอไม่ละสายตาจากงานที่ทำเลยและไม่มองหน้าเค้าเลยด้วยซ้ำจนถึงเที่ยงเธอกำลังจะเตรียมตัวออกไปทานอาหารซันเลยเดินมาหาเธอและชวนเธอออกไปทานอาหารเที่ยงด้วยกัน
" ไปทานอาหารกับผมหน่อยได้ไหม " พลอยชะงักและเงยหน้ามองคนตรงหน้าเธอที่วันนี้มาแปลก
" กินยาผิดเหรอ? " เธอแปลกใจเพราะวันนี้เค้าดูแปลกไปอันที่จริงเธอสังเกตุมาหลายวันแล้วด้วยว่าเค้าดูแปลกไปไม่เหมือนเดิม
" เปล่าผมแค่อยากไปกินข้าวกับคุณ " ซันพยายามย้ำว่าเค้าต้องการไปทานข้าวกับพลอย และพลอยก็ตกลงไปด้วยทั้งคู่ขับรถไปร้านอาหารแห่งนึงและก็นั่งทานอาหารกันที่นั่น
" ผมจะกลับบ้านวันนี้.." ซันคิดมาหลายวันและพยายามรวบรวมความกล้าและตัดสินใจที่จะบอกเธอว่าเค้าต้องการอยากจะกลับเข้าบ้านและกลับไปอยู่กับเธอ
" แน่ใจเหรอคะบ้านที่มีพลอยอยู่มันไม่ใช่สวรรค์หรอกนะ " เธอย้ำอีกครั้งกับเค้าให้แน่ใจถึงความต้องการที่แท้จริง
" ผมคิดมาหลายวันแล้วว่าผมอยากกลับบ้านแต่ผมแค่ยังไม่กล้าบอกไม่กล้าสู้หน้าคุณ " เพราะรู้สึกผิดจริงๆ ที่ก่อเรื่องไว้มากมายและละอายใจที่เธอยังคงปกป้องเค้าและครอบครัวของเค้าโดยเฉพาะแม่ของตัวเค้าเอง
" ที่นั่นก็บ้านของคุณ คุณจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ไม่เห็นต้องบอกพลอยเลยหนิคะ " พลอยนั่งทานอาหารพลันพูดออกมาเป็นปกติไม่ใส่อารมณ์ เพราะเธอแยกแยะเรื่องออกว่าตอนไหนควรตอนไหนไม่ควร
" อีกเรื่องคือ....ผมอยากขอโทษ " สิ่งที่อยู่ในใจตลอดเวลาคือสิ่งนี้ซันอยากจะขอโทษต่อเธออย่างจริงใจ
" ขอโทษ? " พลอยวางช้อนจากการทานอาหารเช็ดปากและเงยหน้ามองคนตรงหน้าเธอเพื่อรับฟังในสิ่งที่ซันจะพูด
" ผมขอโทษในทุกเรื่องที่ผ่านมาที่ทำให้ไม่สบายใจและขอโทษที่คนเก่าๆ ของผมล้ำเส้นเข้ามาวุ่นวายกับคุณ "
หน้าตารู้สึกผิดจริงๆ ต่อสิ่งที่ผ่านมาและขอโทษเธอด้วยใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่อยากจะขอโทษเธอ และ ก็อยากทำตัวให้ดีกว่านี้เพื่อให้เธอไม่ต้องอดทนอดกลั้นตอบเรื่องของเค้ากับใครๆ
