เลขที่ ๑ ของฉัน

ฉันตกใจทีเดียวที่จำชื่อเพื่อนในรูปได้แค่ไม่กี่คน จริงๆแล้วเพื่อนประถมในตอนนี้ ไม่มีใครเหลืออยู่ในชีวิตหรือติดต่อกับฉันเลย เพื่อนประถมหายไปไหนกันหมดนะ แต่ละคนเป็นยังไงบ้าง ชีวิตหกคะเมนตีลังกาเหมือนฉันไหม ถ้าเจอกันตอนนี้เราจะคุยเรื่องอะไรกัน แล้วแต่ละคนจะยังคิดว่าฉันคนนี้เป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า หรือกลายเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเวลาเดินสวนกัน 

ฉันจ้องดูรูปถ่ายรูปนั้นอยู่นาน ความทรงจำต่างๆนานา ก็ไหลกลับมาเหมือนแม่น้ำที่ไหลทวนสาย ความสุข ความทุกข์ ความอบอุ่น ความอึดอัดใจ ไหลบ่าท่วมห้วงสำนึกของฉันในทันที บุคคลต่างๆที่ไหลเวียน เปลี่ยนผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันในช่วงเวลานั้น ผุดขึ้นมาอีกครั้งจากซากความทรงจำที่ถูกทับถมมาเป็นเวลานานหลายปี

ฉันมองไปที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งถัดไปจากฉันสองคน มันเป็นคนอื่น ไม่มีเขาอยู่ในรูปนี้ เขาหายไปไหนนะ หน้าตาเขาตอนนี้จะเป็นยังไง เป็นตายร้ายดียังไง หรือแต่งงานมีลูกแล้ว ทำงานอะไร ตอนนั้นเราสองคนสนิทกันมากๆเลย เขาคือเหตุผลเดียวของฉัน ในการไปโรงเรียนที่โหดร้ายนั่น  แล้วระหว่างทางชีวิตที่ผ่านมายืดยาวทำไมฉันไม่เก็บเขาไว้ ฉันทิ้งเขาให้หลุดลอยออกจากชีวิตไปตอนไหน 

ฉันยังเชื่อเสมอ เรื่องการที่ใครสักคนได้มาเจอกัน มันต้องด้วยเหตุผลบางอย่าง การจากกันก็ด้วยเหตุผลบางอย่างเช่นกัน ฉันแค่ต้องคิดทบทวนให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น 

เพราะฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน

ย้อนกลับไป

เริ่มจากเขา 

เขาคนนั้น

"เลขที่ ๑ ของฉัน"