เล่ห์รักไฟพิศวาส

“ไม่นึกว่าเธอจะยังมีหน้ามาหาฉันอีกเมษา เสร็จธุระแล้วก็รีบไปซิ จะมัวรีรออะไรอยู่อีก รู้ก็รู้อยู่ว่าคนไม่รัก ยังจะตามตื๊ออยู่ได้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ หน้าเสียที” เบนนิโต้กัดฟันพูด เพราะต้องการให้เมษาตัดใจจากเขา ถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ คนที่เจ็บปวดก็คือตัวเมษาเองนั่นแหละ แต่ทำไมพอคิดทำอย่างนี้...เขาถึงรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนถูกควักหัวใจออกจากร่างเลย
“ดิฉันทราบแล้วค่ะคุณเบนนิโต้ ดิฉันทราบว่าคุณไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าหรือพูดจาเสวนากับดิฉัน ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้คิดอยากจะมาที่นี่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเอาความทรงจำที่มี...ความรักที่เคยใช้หล่อเลี้ยงหัวใจนำมาคืนคุณและรับเอาความรักและหัวใจของตัวเองคืนกลับมา เพื่อจะได้รักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น! เสียที”
เธอไม่ได้ย้ำให้เขารู้ แต่ย้ำกับใจตัวเอง นับจากนี้ไป ควรรักตัวเองให้มาก ไม่ควรหลงละเมอเพ้อพกไปกับคำลมลวงและความรักจอมปลอมที่เขาเคยมอบให้ไว้ ยิ่งเขาใจดำเพียงนี้...ก็สมควรแล้วที่เธอจะตัดใจ...หยุดรักเขา! เสียที
“คุณเบนนิโต้ไม่ต้องห่วงอีกแล้วละคะ” เมษาเงยหน้ามองเบนนิโต้ ในดวงตายังคงมีน้ำตาคลอหากเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ยังปิดไว้ไม่มิด แต่มันก็มั่นคงและเข้มแข็ง บอกให้เขารู้ว่า...
“เมื่อรัก ดิฉันทุ่มเททั้งใจ แต่เมื่อต้องตัดใจ ดิฉันก็จะทำให้คุณรู้เหมือนกัน สามารถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ นับตั้งแต่นี้ไป ดิฉันจะไม่ตามติดให้คุณรำคาญอีกแล้ว จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ที่จำเป็นต้องมาที่นี่อีกครั้ง เพราะต้องนำของมาคืนคุณ”
ให้ทิ้ง...เธอยังตัดใจทำไม่ได้ แต่ถ้าส่งคืนแล้วเขาทิ้งโดยเธอไม่รู้ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“ตอนนี้ดิฉันก็จัดการเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว คงจะต้องขอตัวไปตามทางของตัวเองเสียที”