ประตูแห่งกาลเวลาจักนำพาใครสักคนที่อยู่ไกลแสนไกลมาพบเจออีกครา
ในค่ำคืนที่ฝนได้โปรยลงมาแม้แต่ถนนด้านหน้ายังขาวโพลนมองไม่เห็นแม้แต่เส้นทางถนนด้านหน้า "เจ้าจันทร์" ชายหนุ่มในวัยเบญเพศบริบูรณ์ในวันนี้กำลังจะขับรถกลับบ้านเหมือนในทุก ๆ วันหลังต้อนรับแขกต่างประเทศของบริษัท
สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาในกรุงเก่าเป็นเส้นทางที่่คุ้นตาสำหรับผู้ที่กำเนิดและเติบโตที่นี้เจ้าจันทร์กำลังยกหูรับสายมารดาแต่แล้วกลับมือรถยนต์ด้านหน้าขับเบี่ยงเข้าประชิดรถของตนโชคดีที่เจ้าจันทร์หักพวงมาลัยไว้ทันแม้ว่าจะทำให้โทรศัพท์ในมือหล่นลงใต้เบาะข้างคนขับก็ตาม
แต่เจ้าจันทร์กลับทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงเมื่อก้มลงไปคว้าหาเครื่องมือสื่อสารที่แผดเสียงร้องไม่หยุดกระทั่งมีแสงไฟจ้าด้านหน้าปะทะเข้ากับตัวรถทำให้เจ้าจันทร์เบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจสุดขีดเพราะรถยนต์กำลังเสียหลักข้ามเลนถนนอีกฝากฝั่งไปนั้นเองเป็นเหตุให้รถยนต์ของเจ้าจันทร์หมุนเซไปมาจนไม่อาจจะบังคับได้ต่อไปจนตกลงสู่แม่น้ำไหลเชี่ยวพร้อมกับเสียงอัตสนีบาตที่ฟาดลงมาจนแสงจ้าไปทั่วท้องฟ้า
"ตู้มมมม"
ร่างกายของเจ้าจันทร์กระเสือกกระสนดันตัวออกจากรถยนต์ที่กำลังจะจมสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวยิ่งฝนที่กระหน่ำตกมาแรงเช่นนี้ยากจะรักษาลมหายใจอันริบหรี่ของตนไว้ได้ ถึงอย่างไรเจ้าจันทร์ก็มีแรงปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแม้ว่าเท้าที่กำลังถีบตัวโผล่ขึ้นบนผิวน้ำนั้นหนักอึ้งจนไร้เรี่ยวแรง
"อึก ชะ ช่วยด้วย"
ลมหายใจที่กำลังจะหมดลงทำให้เจ้าจันทร์รู้ว่าไม่ว่าจะพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีเพียงใดก็เป็นเพียงการดิ้นรนอันไร้ความหมายบนท้องฟ้ามีเพียงแสงจ้าของความพิโรธกระจ่างจ้าไปทั่วจนร่างกายอันหนักอึ้งของเจ้าจันทร์ค่อย ๆถูกดูดกลืนลงไปสู่ก้นแม่น้ำเช่นเดียวกับลมหายใจสุดท้ายที่เหลืออยู่
เจ้าจันทร์ได้แต่อดคิดในใจว่า หากรู้ว่าจะตายเร็วเช่นนี้เจ้าจันทร์คงจะกล้าบอกรักกับคนที่แอบชอบให้เร็วกว่านี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เจ้าจันทร์คงทำในสิ่งที่ใจปรารถนาดีกว่าต้องปกปิดมันไว้เช่นนี้
"ท่านจันทร์ ขอรับ เร็วเข้าพี่เหม"
เฮือกก
ดวงตาอันกลมโตเบิกขึ้นในความมืดลมหายใจที่กระหอบหุบเอาอากาศเข้าสู่ปอดในทันทีที่รู้สึกตัว ความพร่ามัวทำให้เจ้าจันทร์มองเห็นเพียงความวุ่นวายที่ผู้คนต่างพากันวิ่งวุ่นจ้าละหวั่น ไหนจะคำพูดคำจาที่เจ้าจันทร์ไม่คุ้นเคยทั้งบรรยากาศที่ผิดแปลกไปจากเดิมแต่สติอันน้อยนิดของตนทำให้เจ้าจันทร์ไม่หลงเหลือสติได้อีก มีเพียงคำพูดหนึ่งที่ไหลเข้ามาภายในหัวของตนไม่หยุด
"ท่านจันทร์หนาท่านจันทร์ไยถึงทำเช่นนี้ หาก"ท่านเทพ"รู้ความเข้าคงมิวายเกิดเรื่องเป็นแน่"
ใครคือ ท่านเทพ แล้วทำไมถึงต้องกลัวเจ้าจันทร์ไม่รู้เลยจริง ๆ ได้แต่คิดว่าความฝันนี้ช่างเหมือนจริงเหลือเกิน
