ฉิงเจียงเปลี่ยนไปมากในยามนี้ ทั้งสถานที่ ผู้คนหรือแม้แต่เสบียงอาหาร
ข่าวเรื่องฉิงเจียงกลายเป็นเขตเสบียงของแคว้นถูกประกาศโดยทางการในปลายเดือนหก ชาวบ้านต่างไม่อยู่เฉยออกมาพูดคุยกันยังโรงน้ำชา เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับชาวบ้านทั้งเรื่องภาษีและเรื่องการเพาะปลูกธัญพืชที่จะจัดสรรให้แต่ละหมู่บ้านปลูกพืชตามที่ทางการกำหนดกระจายกันออกไป มันเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จึงทำให้ทุกคนวิตกกังวล เป็นอย่างที่อาจารย์ม่อถูกล่าวไว้ไม่มีผิด พวกเขาไม่ถามความสมัครใจแต่บังคับเอา และบ้านเหวินก็เป็นหนึ่งในคนที่พวกเขาเลือกที่จะมาเยือน
ท่านสวีฝู รองเจ้ากรมครัวเรือนจากเมืองหลวงกลับมาที่นี่อีกครั้ง ครั้งนี้เขามาพร้อมกับสารฉบับหนึ่ง ภายในระบุเรื่องธัญพืชที่ครอบครัวเหวินต้องรับผิดชอบเพาะปลูก และบังคับขายให้กับทางการอย่างน้อยเก้าในสิบส่วน
“ข้าจะให้คนขนเอาเมล็ดพันธุ์มาส่งให้ในภายหลัง”
รอยยิ้มบางของท่านสวีฝูทำให้สองพ่อลูกหันมองหน้ากัน พวกเขายังไม่ทันจะเอ่ยคำใดก็กล่าวว่าจะนำเมล็ดพันธุ์มาให้เสียแล้ว แผ่นหลังของเด็กหนุ่มเหยียดตรง ใบหน้าเปื้อนยิ้มสายตามองตรงไปยังคนที่สวมใส่ชุดขุนนางตรงหน้าก่อนจะวางกระดาษแผ่นบางลงบนโต๊ะ นี่เป็นสารลับที่ไม่ผ่านการเห็นชอบจากท่านเจ้าเมือง หากผ่านการเห็นชอบจากท่านเจ้าเมืองต้องมีตราประทับของเมืองฉิงเจียงแต่สารฉบับนี้กลับไม่มี
“ข้าขอถาม หากผลผลิตไม่ได้ตามที่ระบุไว้ในสารฉบับนี้เล่าจะทำอย่างไร”
“พืชชนิดใดที่ไม่ให้ผลผลิต หรือให้ผลผลิตน้อยก็ต้องนำส่วนของพืชชนิดอื่นมาทดแทน พืชชนิดใหม่ทุกชนิดหากให้ผลผลิตน้อยพวกเจ้าต้องส่งขายให้ทางการทั้งหมดเพราะถือว่าพวกเจ้าล้มเหลวในการเพาะปลูก ผลผลิตที่ได้จะเป็นพันธุ์พืชให้ผู้อื่นต่อไป”
“เช่นนั้นข้าคงต้องขอให้ท่านลงนามเรื่องราคาซื้อขายไว้ตั้งแต่ยามนี้ ข้าจะเป็นผู้กำหนดราคาซื้อขายเองหากท่านพอใจจะซื้อข้าจะขายเก้าส่วนนี้ให้ทางการอย่างแน่นอน”
“เจ้า!”
“ข้าคือพ่อค้าที่ได้รับตรารับรองจากทางการ นี่เป็นตรารับรองของข้าท่านสามารถตรวจสอบได้”
สวีฝูมองเด็กหนุ่มที่ทำท่าไม่ทุกข์ร้อน พูดเรื่องซื้อขายเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศโดยไม่สนใจเลยว่าเขาเป็นถึงรองเจ้ากรมครัวเรือนหรือว่าสารฉบับนี้จะส่งมาจากผู้ใด
“เจ้าต้องรู้ว่านี่คือคำสั่ง มิใช่เรื่องที่เจ้าจะต่อรองได้”
“ผิดแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ข้าต่อรองได้ ข้า คือผู้เพาะปลูกพืชเหล่านี้ และแน่นอนว่าข้าคงไม่อาจหลีกเลี่ยงการเพาะปลูกพืชเหล่านี้ได้รวมถึงชาวบ้านผู้อื่นเช่นกัน แต่ข้าก็มีสิทธิ์ที่จะจ่ายภาษีให้ทางการตามที่ระบุไว้ในภาษีครัวเรือน ข้าไม่จำเป็นต้องขายพืชผลของข้าให้ท่านหากข้าไม่ยินยอม”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังทำอันใดอยู่เด็กน้อย”
“แน่นอนว่าข้ารู้ แต่ตัวท่านรู้หรือไม่ว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่"
