“มึงแน่ใจนะว่าตรงนี้มีทองอยู่จริงๆ อะ?”
“อืมถ้าไม่มีคงไม่ให้มาตรงนี้หรอก ถามอะไรโง่ๆ ”
“ไอ้ปุ่น สรรพนามมึงเติมหน่อย..”
“ถ้าไม่มี ผมคงไม่ให้พี่แผ่นดินมาตรงนี้หรอกฉลาดที่จะถามหน่อยสิ.. ครับ..”
“เด็กเหี้ยนี่..!”
ฟิ้ววว..
อากาศบนยอดเขาในเวลาตีสามกว่าช่างอบอ้าวเข้ากับคำว่าสุดยอด ลมที่ผ่านไปนำพาความเย็นมากระทบผิวกายได้เพียงครู่ท่อนแขนเปลือยเปล่าประดับเม็ดเหงื่อทั่วไหลอาบ เสื้อกล้ามสีดำแนบไปกับลำตัวหนาของแผ่นดินตกเป็นเป้าสายตาให้นักศึกษาลูกครึ่งไทยอิตาลีได้จดจ้อง
กางเกงผ้าเอวต่ำตัวใหญ่ เสื้อกล้ามชุ่มเหงื่อแนบเนื้อจนมองเห็นส่วนเงาอวัยวะใต้ร่มผ้า เคลื่อนขยับไฟฉายในมือให้แสงส่องไล่ไปตามหน้าท้อง แค่นั้นก็มากพอให้คำปุ่นผู้ยืนมองไกลๆ ได้กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“เฮ้ย เลิกล่วงละเมิดทางเพศกูด้วยสายตาได้แล้ว ถ้าไม่คิดจะช่วยก็วางไฟฉายเอาไว้บนต้นไม้แล้วลงเขาไปเลย”
“นี่ไม่ได้เรียกล่วงละเมิดทางเพศ เขาเรียกลวนลามต่างหาก” คำปุ่นเถียงสู้คนอายุมากกว่า พูดจบก็กดหน้าไฟฉายลงดินส่องพื้นที่เป็นหลุมลึกให้คนขุดมองถนัด
นานกว่าสองชั่วโมงได้ตั้งแต่เริ่มลงพลั่วขุดลึกลงไปมากจนกินหน้าขาแผ่นดินมาจะถึงขอบกางเกงตัวหนัก ชายผมสั้นไถด้านข้างหยิบเอาผ้าขนหนูผืนขาวขึ้นเช็ดผมกลางหัวให้หยดน้ำหายไป บนปากหลุมมองขึ้นมาสบตาคนถือไฟฉาย คำปุ่นยืนอยู่เหนือคนในหลุม สีหน้าเรียบนิ่งเคยชินกับเหตุการณ์แบบนี้บ่อยเกินจะตกใจ
“โอ๊ย! ไม่เจอเว้ย ตรงนี้ก็ไม่มี!” เสียงสบถคุยกับตัวเองจบลง แผ่นดินออกแรงสองมือตะกายหน้าดินขึ้นปากหลุมสำเร็จไม่ยาก
มองกลับลงไปในหลุมพึ่งขุดแล้วค่อยเงยหน้ากวาดสายตามองรอบป่าบนยอดเขา เครื่องตรวจจับโลหะในมือคำปุ่นเงียบสงบลงไปแล้วทั้งที่เมื่อครู่ร้องดัง แผ่นดินหอบเอาลมหายใจเข้าออกถี่ๆ สองมือเท้าเอวแล้วจึงก้มหน้ายอมรับความผิดหวังอีกครั้งในที่สุด
“ถ้าเดินไปอีกสองก้าวแล้วเครื่องร้องขึ้นมา พี่จะขุดอีกไหม”
“ขุด” ไม่ต้องใช้เวลามากในการคิด พูดจบแผ่นดินก็คว้าเครื่องมือตรวจจับโลหะหน้าตาคล้ายเครื่องดูดฝุ่นมาไว้ข้างหน้าแล้วออกเดินอีกครั้ง
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกสักที”
“กูเลิกไม่ได้ แล้วกูก็จะไม่เลิกด้วยจนกว่าจะหามันเจอ” สองเท้าคนเดินนำหยุดชะงัก ตอบกลับคำถามคนเดินตามเสร็จก็แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ออกมา
ดวงตาตี่เล็กจดจ้องเข้ามาที่คนอายุน้อยกว่า คล้ายของมีคมที่เพียงสัมผัสผิดวิธีก็สามารถสร้างรอยแผลขนาดใหญ่ได้ เห็นท่าแผ่นดินไม่ยอมเลิกราง่ายๆ สุดท้ายคนถือไฟฉายจึงได้แต่เดินตามจนเวลาผ่านไป
“มันจะไปมีสมบัติอยู่บนเขาลูกนี้ได้ไง หรือถ้ามี ภูเขาที่ตั้งอยู่ในเมืองแบบนี้ยังไงก็ถูกค้นจนทั่วหมดแล้ว”
“คำปุ่น ถ้ามึงไม่อยากช่วยก็กลับบ้านไป กูไม่ได้ขอให้มึงมาช่วย”
“พี่มีเหตุผลที่ไม่หยุดตามหาสมบัติ ผมก็มีเหตุผลที่จะไม่หยุดตามพี่” พูดไปสองเท้าชายอายุน้อยกว่ายังพยายามก้าวตามให้ทันฝีเท้าคนถือพลั่ว แม้ตัวเองจะบอกให้หยุดแต่ไฟฉายในมือคำปุ่นส่องตามทางเดินล่วงหน้าก่อนแผ่นดินจะก้าวเท้าแตะบริเวณเสมอ
“เหตุผลอะไรของมึงวะกูถามจริง?” หันกลับมาสบตาคนตามหลัง ในที่สุดแผ่นดินก็หยุดเดินอีกครั้ง ใบหน้าหยาบอาบเหงื่อและดวงตาตี่เล็กจ้องจับผิดคนสูงกว่า กดดันให้ตอบคำถาม
“ก็ผมจีบพี่อยู่ไง”
