สายฝนโปรยปรายลงมากระทบใบหน้า จนเธอลืมตาแทบไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ หนทางค่อนข้างยากลำบาก แต่เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด อะไรกัน เมื่อครู่ฉันยังอยู่ในพิพิธภัณฑ์ เดินชมภาพฝาพนังกับเพื่อนอย่างเพลินตา
ไป๋สยาเจิน ก้มมองสิ่งที่ตนกำลังถือ ก่อนจะสะบัดกางมันออกดู
"พัด"
พัดเล่มนี้... มันถูกวาดติดอยู่ที่ฝาพนัง ตอนนี้มันมาอยู่ในมือเธอได้ยังไง
เสียงดังอึกทึก ประหนึ่งคล้ายคนและม้า วิ่งกรูกันมาจากทางด้านหลัง นี่มันเรื่องอะไรกัน สถานที่เบื้องหน้าก็ไม่คุ้นตาเอาสะเลย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
สายฝนโปรยปราย ท้องฟ้ามืดมิด ไป๋สยาเจิน หันหลังมองกลุ่มคบไฟ ที่ไหว ๆ เรียงราย จากกลุ่มคนที่มาจากทางด้านหลัง มันใกล้เข้ามาทุกที ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาออกวิ่งแบบไม่คิดชีวิต
"ฉึก! "
ไป๋สยาเจิน รู้สึกเสียวแปล๊บที่กลางอกก่อนที่จะรู้สึกจุกเสียดแน่น จู่ ๆ ขาของเธอก็อ่อนแรงไปเสียดื้อ ๆ ทำให้เธอทรุดเข่าลงนั่งแบบไม่ตั้งใจ เธออาศัยแสงสว่างจากสายฟ้าแลบ เพื่อให้มองเห็นปลายศรแหลม ที่ทิ่มแทงอกของเธอทะลุมาจากทางด้านหลัง บาดแผลนั้นเริ่มมีเลือดซึมไหล ก่อนจะล้มนอนกองลงที่พื้น
"จับได้แล้ว! "
"นั่นไงคนร้าย ทางนี้... มันอยู่ทางนี้! "
เสียงกลุ่มคนร้องตระโกนโห่ร้อง เหมือนจะสำเร็จในเป้าหมาย เสียงนั้นดังอยู่รอบด้าน ร่างที่นอนนิ่งไร้เรี่ยวแรง สายตาเลื่อนลอยของไป๋สยาเจินมองเห็นผู้คนแต่งตัวประหลาดคล้ายทหารโบราณ ยืนมุงดูเธออยู่นับสิบคน
"พาตัวนางกลับไปไตร่สวนที่วัง ขืนปล่อยให้นางตายตรงนี้ เกรงว่าเราจะเสียแรงเปล่า ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่มีที่มาที่ไป ใครจะรู้นางอาจจะเป็น นางแม่มดร้ายหรือไม่ก็แสร้งทำเป็นอ่อนแอ เพื่อแฝงตัวมาเป็นหนอนบ่อนไส้ให้กับเผ่าแมงป่องดำ ก็ได้ พาตัวนางกลับไป ข้าจะสอบสวนนางด้วยตัวเอง"
ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ นั่นคือจุดต้นทางของที่แห่งนี้ แต่ความมืดมิดยังคงถูกจุดโดยแสงริบหรี่จากระยะไกลเป็นแถวเป็นแนวตามผนัง คบเพลิงไฟจำนวนหลายสิบอัน เปลวไฟของมันไม่เคยขยับไปไหน มันทั้งเงียบและวังเวง ไม่มีแม้กระทั่งช่องลมที่พัดผ่านเข้ามา กดดัน และ เยือกเย็น
ทางเดินที่เปลี่ยวเปล่า มองลึกลงไปเห็นเมืองแต่ความมืดไม่รู้เลยว่าจะสุดแค่ไหน ในห้องเล็กๆ แคบๆ ที่มีทางเดินไม่ถึงห้าเซี๊ยะ เลยด้วยซ้ำ กลับมีห้องหลายห้องตรงกันข้ามกับผนังคบเพลิง เป็นห้องที่เหมือนกรง มือ เท้า หน้า ลำตัว อวัยวะทุกส่วนของร่างกาย ชโลมไปด้วยเลือด บาดแผลนับไม่ถ้วน
มนุษย์ที่ถูกจองจำด้วยการสำเร็จโทษ ถูกห้อยหัวด้วยเครื่องพันธนาการจรึงร่างของเธอเอาไว้ เธอเป็นเด็กสาว ภาพที่น่าสยดสยองนี้ในห้องกรงขังสี่เหลี่ยมแคบๆ กับเสียงเลือดที่หยดลงบนพื้นเป็นระลอกๆ อย่างแผ่วเบาๆ
เด็กสาวมาพิพิธภัณฑ์ เพียงเพื่อหาข้อมูลส่งอาจารย์ แต่ จู่ ๆ เธอก็ย้อนอดีตกลับไปนานนับพันปีและมาพบกับฮ่องเต้ที่หน้าเหมือนพ่อตัวเองในยุคปัจจุบันกับชายอีกคนที่เธอรักและมีสัมพันธ์ด้วย เธอจะตัดใจจากเขากลับมาในที่ของตัวเองอย่างไรนะ
ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่ง เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
ปล. เนื้อหาในเรื่องเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น เนื้อหาในเรื่อง ชื่อและสถานที่ มิได้มีความเกี่ยวข้องกับสถานที่หรือบุคคลใด
