สิ่งที่ฉันใฝ่ฝันมากที่สุดในการอิเซไคเข้าไปในนิยายสักเรื่อง ฉันอยากจะเข้าไปเป็นตัวประกอบที่แสนธรรมดาแบบไม่ต้องมีบทบาทใดๆ เลยในนิยาย
ฉันอยากจะใช้ชีวิตสงบสุขของตัวเอง มีความรักกับตัวประกอบด้วยกัน และอยู่กันไปจนแก่เฒ่า..ความฝันของฉันมันเรียบง่ายขนาดนั้นเลยล่ะ
เพราะแบบนั้นคติในใจของฉันก็คือ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตอรี่หลัก ไม่เปลี่ยนเนื้อเรื่องหรือแม้กระทั่งไม่เข้าไปแตะต้องตัวละครใดๆ ทั้งสิ้น ฉันจะคอยมองดูพวกเขาอย่างห่างๆ..อย่างห่วงๆ
จุดเปลี่ยนในชีวิตของแมเดอลีน คือการที่ดาเนียเพื่อนรักชักชวนเธอไปที่ร้านสุราร้านหนึ่งที่มีกฎสุดแสนจะประหลาด นั่นคือทุกคนจะต้องสวมสร้อยที่ทำจากหินเวทมนตร์เอาไว้ ความสามารถของสร้อยเส้นนี้คือหินเวทจะทำหน้าที่ลบความทรงจำเรื่องที่เกิดขึ้นมาในร้านสุรานี้ทั้งหมด พอถึงรุ่งเช้าเราจะลืมเลือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปจนหมดสิ้น
และฉันได้มอบครั้งแรกให้กับบุรุษที่น่าหลงใหลผู้หนึ่ง แน่นอนว่าฉันจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร เพราะหินเวทนั่น แต่ในความรู้สึกของฉันไม่อาจลบลืมความเร่าร้อนที่เขาทิ้งเอาไว้ได้เลย
แล้วสิ่งที่พีคกว่านั้นคือ..ฉันท้อง!!
ให้ตายสิฉันดันตั้งครรภ์ขึ้นมากับบุรุษที่จดจำใบหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเรื่องราวมันผ่านไปแล้ว และฉันก็เต็มใจที่จะยกครั้งแรกให้เขาเองเพราะแบบนั้น..ฉันจึงคลอดเด็กหญิงที่แสนน่ารักออกมาและตั้งใจจะเลี้ยงดูให้ดีที่สุด..แต่เอ๊ะ..ทำไมสีผมของลูกสาวฉันมันคือสีเงินได้ล่ะเนี่ย?
ในจักรวรรดิแห่งนี้มีแค่ตระกูลเดียวเท่านั้นที่มีเส้นผมสีเงิน นั่นคือตระกูลของท่านดยุควีไซร์..ตัวร้ายของเรื่องนี้
นี่อย่าบอกนะว่าคืนนั้น..ฉันดันมอบครั้งแรกให้ตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้!!
เธอบ้าไปแล้วแมเดอลีน!
มันจบแล้ว ความสงบสุขในชีวิตตัวประกอบของแมเดอลีนจบลงในทันทีที่มีข่าวลือว่าเธอคลอดเด็กผู้หญิงที่มีเส้นผมสีเงินออกมา
.
.
.
.
