ดั่งใจใฝ่เงาจันทร์

โปรย
“ยังทรงดำริถึงหวงโฮ่วจินเยว่ อยู่หรือเพคะ”
สุรเสียงหวานตรัสถามอย่างตัดพ้อ ดวงเนตรคู่งดงามของพระสนมลำดับสุดท้าย ทว่าบุญพาวาสนาส่งนางได้ขึ้นมาสู่บัลลังก์มังกร เหตุก็เพราะไท่หวงไท่ฮ่วงโปรดนางยิ่งกว่านารีใดในใต้หล้า ด้วยสิ่งใดสิ่งนี้...เหล่าขุนนางย่อมรู้ดี และ เพลานี้พระองค์กำลังจะมีพระโอรสให้กับฝ่าบาท 'จักรพรรดิหยางเหวิน'

แววพระเนตรคู่นั้นทอประกายอ่อนล้า...หากแต่กลับทอดนิ่งมองเรือนเกศาสีดำขลับ ที่ตกลู่ลงมากระทบกับพระอังสะสองข้างอย่างจดจ้อง...งดงาม เพียบพร้อมทุกสรรพสิ่ง...หามีบุรุษใดเปรียบ จักรพรรดิผู้กุมดวงหทัยนี้ได้ มิมีเลยจริงๆ

'หยกชิ้นสำคัญอยู่ในมือเธอ แม้จะเหยียบเย็นและจืดชืดแต่หยกชิ้นงามย่อมผ่านการเจียระไนมาก่อน อย่างไรเสีย จักรพรรดิหยางก็ควรคู่กับเจ้ามากที่สุด...ลู่เสียนน้อย' พระอัยยิกาเคยบอกนางไว้ ทว่าแม้นเลือกกำเนิดได้นางจะไม่ขอถือกำเนิดเป็นฮองเฮาอีก!

“ทำไมเจ้ายังมิบรรทมเล่า ประเดี๋ยวพระวรกายอ่อนล้าอีกหรอก” สุรเสียงเข้มตรัสพลางทอดเนตรวงพักตร์หมดจดอย่างเหนื่อยหน่ายพระทัย
“หม่อมฉันกำลังจะไปเพคะ ฝ่าบาทอย่าทรงวิตกเรื่องพระโอรสเลยเพคะ” สุรเสียงหวานล้ำตรัสพลางเลื่อนพระหัตถ์บอบบางกุมพระหัตถ์หนาอย่างแผ่วเบา