ต้องมนตร์คนกระด้าง

           “พี่เจิด” คนถูกกอดเอาไว้หูดับไม่ตอบคำถามกลับเรียกชื่อเจ้าของวงแขนด้วยเสียงแผ่วพลิ้วไม่ต่างจากเรือนกายระริกไหว

            “เป็นอะไร ทำไมตัวสั่น” เขารู้ว่าเธอเป็นอะไรแต่ไม่อยากปล่อยไปจึงยังโอ้เอ้

            “...” เสียงทุ้มเซ็กซี่แปลกหูกว่าเคยแต่ก็น่าฟังอยู่ในที เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดดวงหน้าทำให้อกสาวว้าวุ่น

            “ไหนว่ามาซิ” คนตัวโตยังไม่เลิกยั่วเย้าดวงตาคมกล้าหลุบมองริมฝีปากบางอย่างหมายมาด

            “นัวตื่นเต้น” พูดออกไปแล้วหญิงสาวก็แทบอยากกัดลิ้นกลั้นใจตายที่ดันบอกความจริงออกไป “เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ...คือ” เงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธแต่กลับกลายเป็นเอาจมูกกับปากไปชนกับเขาให้สถานการณ์แย่กว่าเดิม

            “ตื่นเต้นเหมือนกัน”