รวีวิทย์ชิดตะวัน

“ไล่ออกจากบ้านเลยเหรอ”
“ไม่ได้ไล่ แต่จะให้ไปอยู่ที่อื่น”
“งง แล้วมันต่างกันยังไง”
“พ่อกับแม่จะให้วีไปอยู่กระบี่ ถึงเวลาแล้วที่วีควรจะมีงานทำ”
“กระบี่!”
“ใช่ พ่อกับแม่ไปคุยกับคุณชิตมาแล้ว เขาต้องการคนช่วยงานพอดี”
“ชิตไหน?”
“ชิตวัน เจ้านายเก่าพ่อ”
“ไม่ไปหรอก ไกล”

รวีวิทย์ยืนยันหนักแน่น ไม่มีทางย้ายจากเชียงใหม่ไปอยู่กระบี่ ไม่มีทาง!

"รวีวิทย์" บัณฑิตจบใหม่ แต่ไร้ซึ้งอนาคต เพราะเรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
เวลาทั้งหมดใช้ไปกับการเที่ยวเตร่ เสเพลดื่มเหล้าจนพ่อแม่ทนไม่ไหว
บุพการียื่นคำขาด หากสามเดือนต่อจากนี้ยังตกงาน ก็ต้องกลับมาดูแลสมบัติชิ้นสุดท้ายที่มี
นั่นคือการพลิกฟื้นสวนลำไยที่ทำกำไรน้อยลงทุกปี ให้กลับมามีรายได้ดีดังเดิม
แน่นอนว่าคนอย่างรวีวิทย์ไม่มีทางได้งานทำตามกำหนด เขาจึงต้องหอบผ้าผ่อน ย้ายจากเชียงใหม่ไปอยู่กระบี่
แต่แทนที่จะได้ใกล้ชิดทะเล ให้สาสมกับเป็นเมืองแห่งทะเลใต้ เขากลับต้องจมปลักอยู่ในสวนลำไย
สถานที่ซึ่งไร้สิ่งจรรโลงใจและแต่กลายเป็นแหล่งการเรียนรู้ โดยมีครูผู้สอนหลักสูตรการทำสวนลำไยนามว่า "ชิตวัน"
ผู้ชายคนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสติไม่ตกกะปิ เอ้ย! ปกติ คนดีที่ไหนปลูกลำไยที่ภาคใต้ มีแต่คนปลูกที่ภาคเหนือทั้งนั้น
แต่ช่างเถอะ ในเมื่อเอาความหวังของพ่อแม่มาไกลถึงนี่ก็ลองดูสักตั้ง
ต่อไปชีวิตจะเป็นยังไงไม่รู้ จะปลูกลำไยรอดไหมก็มิอาจทราบได้
แต่ที่รู้ ๆ คือพ่อแม่สบายใจ... เมื่อลูกชายอยู่ในการดูแลของชิตวัน