รักนะ...แต่ไม่บอกหรอก

“กรี๊ดดด พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกช้างด้วยยย!!!”

เอี๊ยด!

“เฮ้อ...รอดแล้วเรา”

ปุยฝ้ายรู้สึกโล่งใจเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ร่างกายของเธอในตอนนี้กลับระบมไปหมด เพราะการเสียหลักล้มลงไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณข้อเท้าจนอยากจะร้องไห้ออกมา

ฮือออ ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้เนี่ย เพราะไอ้เจ้าของรถคันนี้เลยที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้

“ตัว! เป็นอะไรหรือเปล่า”

เจ้าของรถสีขาวคันสวยรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก เพราะเมื่อเธอเห็นภาพหญิงสาวหลังจากที่ก้มหยิบของภายในรถ

เท้าเรียวยาวก็เหยียบไปที่เบรกทันที ก่อนจะรีบลงไปดูอีกฝ่ายว่าได้รับบาดเจ็บจากการกระทำที่ประมาทของตัวเองหรือไม่

“เรา...ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ” ใยไหมรู้สึกผิดมากที่ความสะเพร่าของตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุนี้

“นี่! อยากจะรู้จริง ๆ ไปซื้อใบขับ...”

“...สวยจัง”

เมื่อปุยฝ้ายเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณี ก็เหมือนเวลาหยุดเคลื่อนไหว และเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เธอไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นและหัวใจเต้นรัวขนาดนี้มาก่อน แต่พอได้พบกับผู้หญิงที่เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดของจิตรกร และไม่ว่าจะมองตรงส่วนไหนของใบหน้าก็ดูสวยสมบูรณ์แบบไปหมดทุกส่วน ก็ทำให้ปุยฝ้ายเผลอคิดไปว่า...ตอนนี้เธอตายไปแล้วหรือยัง?