รักนี้มีแต่นาย

ความสัมพันธ์ของอดีตเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาเกือบสิบปีจบลงเพียงเพราะเขาแอบหลงรักเพื่อนอีกคน ดังนั้นการเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วหนีหายไปน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่เปล่าเลย...

"เจอกันจนได้นะไวท์" เสียงคุ้นหูจากอดีตเพื่อนสนิททำเอาเจ้าของชื่อไปต่อไม่ถูก ทั้งที่อุตส่าห์หนีมาได้ตั้งสองปีแต่สุดท้ายก็วนกลับมาเจออีกจนได้
คำพูดก่อนจากกันในวันนั้นผมยังจำมันได้เป็นอย่างดีว่าตัวเองพูดอะไรไป

'กูรักมึงพอร์ช'​

ทั้งที่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันไม่สามารถสานต่อได้แต่ทำไมเขาถึงยังดึงดันจะให้ผมกลับไปยืนข้างๆอีกก็ไม่รู้

“พอร์ช” ผมเรียกมันอีกครั้งด้วยหวังว่ามันจะเอามือตัวเองออกจากเอวผม

“นานแค่ไหนแล้ววะที่ไม่ได้ยินมึงเรียกชื่อกูแบบนี้”

“...”

“มึงใจร้ายมากเลยรู้ปะที่ทิ้งกูไว้คนเดียว” เสียงกระซิบแผ่วเบากับศีรษะที่พิงลงบนแผ่นหลังผมอย่างอ่อนแรงแต่มือที่กระชับเอวผมกลับแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ขอโทษ” มันไม่มีคำไหนแล้วที่ผมจะให้พอร์ชได้นอกจากประโยคนี้

แต่เพราะคำว่าเพื่อนที่ผูกมัดเราสองคนไว้มากเกินไปเลยทำให้ผมไม่อยากอยู่กับมันต่อ ผมไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ดีๆ ของเราสามคน... และก็ไม่อยากยืนมองพวกเขามีความสุขโดยมีแค่ผมคนเดียวที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น