วรุณบุษบัน

ผลิบานทุกค่ำไม่จางหาย

ไม่เลือนรางจากใจให้ใคร่หา

ห่างกายพร่ำรอพบกัลยา

แต่โอ้เจ้าบุษบาไม่คงเดิม

หากยามใดที่วรุณต้องร่าง บุษบันจะแย้มบานจากกิ่งก้านราวกับถูกตีตราความเป็นเจ้าของ หากดอกใดผิดแผกแตกต่างไปก็เป็นดั่งตราบาปสลักบนกายว่าคนผู้นี้มากรัก 

ดอกสร้อยสายเพรชระย้าเป็นช่อขาวกระจายตามกิ่งก้านงดงามกลับถูกแซมด้วยดอกพยับหมอกสีฟ้าทั่วแผ่นหลัง

"คุณชาย..."

"อย่ามอง อย่าหันมานะกรณ์"