กลีบกุหลาบงาม...บานไม่นานก็โรยรา
แต่ความรักของสองเรานั้น
จะยาวนานยิ่งนิรันดร์
พลอยเซนเธีย...มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย
ทั้งความเป็นอยู่ที่แปรผันจากลาถิ่นอาศัย ทั้งความรู้สึกนึกคิดมากมาย
แต่สิ่งที่หนักหนายิ่งนักคือ หัวใจ...ใจข้ารวดร้าวเหลือเกิน
มีคนต้องการสังหารองค์รานีแห่งกรีซแลนด์ หรือในอีกแง่คือหมายชีวิตเจ้าหญิงแห่งมาร์เทล...ข้าไม่รู้ว่าความจริงเป็นเช่นใด หากเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว
น้องข้า... ‘คนผู้นั้น’ จะเป็นเสด็จพ่อจริงหรือ?
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา โจรกลุ่มหนึ่งจับตัวข้าไปหมายเอาชีวิตตามคำสั่งที่มาพร้อมกับพระธำมรงค์แห่งราชวงศ์มาร์เทล...และพระธำมรงค์นั้นเป็นของจริง
ข้ามั่นใจ!
ทว่า ผู้เป็นพ่อจะฆ่าลูกในไส้ของตนได้จริงหรือ...แล้วมีเหตุใดที่ต้องทำเช่นนั้น
ข้าไม่อยากสงสัยเสด็จพ่อเลย และยิ่งไม่เข้าใจว่าความจริงคือสิ่งใดกันแน่ ภายในหัวของข้าล้วนเต็มไปด้วยความสับสน
เมื่อลองตรึกแล้วตรองข้อมูลความคิดให้ลึกซึ้ง ข้าเชื่อว่าเสด็จพ่ออาจไม่ได้หมายฆ่าพวกเรา...หากอาจเป็น ‘คนผู้นั้น’ ต่างหาก
สิ่งที่ข้าอยากจะขอให้เจ้าช่วยสร้างความมั่นใจให้ข้าสักอย่าง จะด้วยวิธีใดก็ตามเจ้าจะต้องให้ ลาฟ สืบมาให้ข้าล่วงรู้ให้ได้ เกี่ยวกับพระธำมรงค์ที่ทรงสวมอยู่นั้น เสด็จพ่อทรงประทานให้ใคร...และเพื่ออะไร?
ข้าเชื่อว่า ‘คนผู้นั้น’ จะต้องเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความเลวร้าย เป็นผู้ทรงอำนาจในมาร์เทลและกรีซแลนด์ หรือแม้กระทั่งอาจล่วงอำนาจเข้าสู่ป่าแบล็ควูดก็เป็นได้
พลอยเซนเธีย...ช่วยข้ายืนยันว่า ‘คนผู้นั้น’ มิใช่เสด็จพ่อ
ทว่า...ข้าอยากจะขอเตือนเจ้ากับลาฟเอาไว้สักอย่าง
‘อย่าเสี่ยงโดยไม่จำเป็น
ลงนาม ฟีโอน่า แห่งป่าแบล็ควูด
ป.ล. ข้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สุขสบายดีกว่าที่เจ้าคิด ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อปราการฤดูหิมะตามธรรมชาติแห่งกรีซแลนด์ละลายสิ้นไป ข้าจะหวนคือสู่ป่าแบล็ควูดอีกครั้ง.
