ตะกร้าว่าง
“เราเปลี่ยนสรรพนามกันใหม่ดีกว่า เรียกแทนตัวเองฉันๆ เธอๆ นายๆ มันดูห่างเหิน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ”เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้น เพราะโดนเขากอดเอาไว้หลังจากที่เขาวางให้เธอเหยียบยืนบนพื้นห้องน้ำ“ไม่เรียก ไม่เปลี่ยน”“เรียกฉันว่าที่รัก แทนตัวเองว่ามิ”“ไม่!”เธอเสียงแข็งใส่เขา“แน่ใจใช่ไหมที่พูดแบบนี้ งั้นฉันจะจูบจนกว่าเธอจะยอมเรียก” เขาไม่ได้ขู่แต่เอาจริง“เรียกแล้วๆ ที่รักพอใจหรือยัง”“พอใจมากครับที่รัก” เขายื่นหน้ามาหา ยิ้มใส่ตาเธอ“นาย... เอ๊ย ที่รักจะแกล้งมิไปถึงไหน”“ไม่ได้แกล้งแต่จะจีบจริงๆ แอบชอบมานานแล้ว”“จีบมิแต่ด่ามิเสียๆ หายๆ นี่นะเหรอ”“ก็หวงนี่นา”“ไม่เชื่อหรอก ที่รักต้องแกล้งมิแน่ๆ”เธอรู้สึกแปลกๆ จะด่าเขาแต่เรียกที่รัก รู้สึกจั๊กจี้เหลือเกิน“ก็น่าแกล้ง”“ปล่อย”“ไม่ปล่อย มาอาบน้ำด้วยกันม๊ะ เดี๋ยวจะได้กินกัน”“กินกัน!”“อ้อ... หมายถึงทำอะไรกินกันไง คิดลึกนะเรา”เขาบีบจมูกคนน่ารักอย่างเอ็นดูระคนหยอกล้อ เสร็จเขาแล้วก็ต้องเสร็จกันไปตลอดชีวิต มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเด็ดขาด“อย่ามาพูดสองแง่สองง่ามกับมินะ”“น่ารัก”“อะไร”“ก็แทนตัวเองว่ามิน่ารัก”“เกลียด”“ไม่น่ารักแล้วบอกเกลียดผัวตัวเอง”“อื้อ...”เธอครางเมื่อโดนเขาบดจูบหนักๆ มือนิ่มรัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ จิกมือกับไหล่กว้างของเขาแทน“เกลียดหนึ่งที จูบสิบที”เธออ้าปากค้างกับประโยคของเขา“พูดเกลียดเมื่อไหร่จับปล้ำสิบยก”ดมิสาทำท่าขัดใจเหมือนเด็กๆ เมื่อโดนเขาขู่แบบนั้น เขาก็ทำท่าล้อเลียนเธอนิยายชุด1. เล่ห์หวาม2. เล่ห์สวาท
คุกกี้ช่วยให้เราสามารถให้บริการจากเราได้ คุณควรยินยอมเปิดใช้งานคุกกี้