“โอ๊ยยย...จะหาเงินจากทางไหนได้มั่งวะ สามเดือนแปดหมื่นบ้าบอเงินติดตัวมีไม่ถึงห้าร้อยเลยตอนนี้”
ลมเหนือนั่งถอนหายใจหมดหนทางกับชีวิต เพราะโพรเจกต์ที่รับผิดชอบโดนปรับที่ผิดสัญญา
ตอนนี้ชายหนุ่มร่างบางรู้สึกไร้สิ้นหนทาง หากภายในสามวันไม่เอาเงินไปจ่ายค่าปรับก็ต้องถูกดำเนินคดี
ที่พักพิงสุดท้ายของเขาคือคุกอย่างนั้นเหรอ??
ลมเหนือไม่รู้เลยว่าการที่เขานั่งนิ่งๆ ราวกับคนอมทุกข์นั้นได้ไปเตะตากับใครคนหนึ่งเข้า
เขาคนนั้นจ้องมองเด็กหนุ่มอยู่นานแล้วและเห็นยังนั่งอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มเลยเดินตรงเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์
และมั่นใจว่าเด็กคนนี้กำลังต้องการเงิน เขาเลยชักชวนให้มาทำงานกับเจ้านายของเขา
********************************
“คือ ผมจะจ้างให้คุณลมเหนือมาเป็นภรรยาปลอมๆ ให้คุณฐานทัพครับ”
วิโรจน์ขยับแว่นตาให้ตรงกรอบสายตาของตนเองเล็กน้อยและเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ห๋า!!!!!!!!!” ลมเหนืออ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้รับ
จะ...จ้างให้เขาไปเป็นภรรยาเนี่ยนะ?
********************************
“วิโรจน์ นายไปได้คนบ้านป่าเมืองเถื่อนนี้มาจากไหน”
ฐานทัพดูกล้องวงจรปิดแล้วเขาอยากจะบ้าตาย ภรรยาบ้าบออะไรเป็นลิงเป็นข้างแบบนี้
“ถะ-ทำไมเหรอครับบอส”
“มาดูสิ...”
ฐานทัพแทบอยากจะจับไอ้เด็กนั่นเหวี่ยงออกไปจากห้องเขาด้วยซ้ำ แล้วดูนอนตีขาอ่านอะไรสักอย่างบนโซฟาเขาอย่างสนุกสนานเห็นแล้วมันน่าจับตีก้นนัก
“เอ่อ...ตะ-ตอนที่ผมสัมภาษณ์คุณลมเหนือดูเรียบร้อยมากนะครับ”
“เรียบร้อยของนายคือแบบนี้? ไม่เอา ฉันไม่เอาคนนี้เปลี่ยน”
“ตะ-แต่คุณลมเหนือทำสัญญาไปแล้วนะครับ เท่ากับว่าเราต้องจ่ายสองล้าน”
“เซ็นสัญญาแต่ไม่ได้เริ่มงาน เพราะฉะนั้นจ่ายค่าเสียเวลาไปห้าหมื่นพอ”
“มะ-ไม่ทันแล้วครับ คุณลมเหนือเบิกเงินล่วงหน้าไปสองแสนบาทแล้วครับ”
“อะไรนะวิโรจน์ นี่นาย...” ไอ้เลขาเขานี่มันน่ากระทืบจริงๆ ยังไม่ทันจะเริ่มงานแต่ให้เบิกเงินไปตั้งสองแสนเนี่ยนะ
“ขอโทษครับบอส ก็บอสบอกบอสรีบนี่ครับ...”
ความผิดเขาที่ไหนดีแค่ไหนแล้วที่คุณลมเหนือเบิกไปสองแสน หากเป็นคนอื่นน่าจะเบิกมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
“เฮ้อ...สองแสนก็สองแสน ฉันไม่เอาคนนี้”
ฐานทัพระงับความโกรธทันทีที่ได้ยินเลขาคู่ใจของตนเองบอก วิโรจน์ทำงานกับเขามาเกือบห้าปีและเป็นเลขาที่ดีที่สุดแล้ว หากจะทำงานพลาดบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก
“นะ-แน่ใจนะครับบอส หาอีกทีคราวนี้น่าจะนานเลยนะครับ” วิโรจน์เตือนสติเจ้านายตนเองอีกครั้ง
“วิโรจน์ฉันไม่เอาก็คือไม่เอา ชัดนะ!!”
ฐานทัพปรายสายตาให้อีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง จะให้เขายอมรับภรรยาที่ทำตัวเป็นม้าดีดกะโหลกได้ยังไง ต่อให้เป็นภรรยาปลอมๆ มันก็ต้องแนบเนียนกว่านี้
“ครับ...”
“เดี๋ยว...ถ้าไอ้ลิงนั่นออกจากห้องฉันไปแล้ว ให้คนมาเปลี่ยนเตียงหลังใหม่กับโซฟายกชุดด้วย”
“รับทราบครับ...”
ยังไม่ทันที่วิโรจน์จะขยับหน้าจอโน้ตบุ๊กคืนเจ้านาย เขาก็ต้องตาโตอ้าปากค้างเสียงที่กำลังจะเปล่งออกมานั้นขาดๆ หายๆ รู้ได้ทันทีว่าความซวยมาเยือนแล้ว
“บะ-บะ-บะบอสครับ ขะ-ขะ-คือ เอ่อ...”
“อะไรของนายวิโรจน์”
ฐานทัพกำลังนั่งเคลียร์งานที่ค้างไว้ เพราะเมื่อคืนเขาเมาแทบจะทรงตัวไม่อยู่เพราะปาร์ตี้กับเพื่อนหนักไปหน่อย เขาเพิ่งกลับมาทำงานช่วงบ่ายๆ นี่เอง
“มะ-แม่ บะ-บอส กะ-กับ คะ-คุณหญิงท่านครับ” วิโรจน์พยายามพูดออกมาให้เป็นคำได้มากที่สุด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก
“อะไรนะ???”
ฐานทัพตะลึงงันรีบคว้าโน้ตบุ๊กกลับมามองด้วยตาตัวเอง เขาถึงกับตกใจทำไมแม่เขากับย่าเขาไปปรากฏตัวที่คอนโดเขาได้ ในเมื่อเขาบอกไปแล้วว่าจะพาสะใภ้ไปให้รู้จักสิ้นเดือนนี้
“ทำบื้ออะไรวิโรจน์ไปคอนโดฉัน”
เขาลืมไปได้ยังนะว่าแม่สามารถสแกนเข้าออกห้องเขาได้ เพราะคอยให้คนมาทำความสะอาดและซื้อของเข้าห้องเขาเสมอ
