Blank : เติมคำว่ารักลงในช่องว่าง

ฉัน "หม่อมหลวงสิปปกร" หรือใครๆก็เรียกกันว่า "คุณหนึ่ง"

หลังจากออกมาใช้ชีวิตอยู่นอกวังคนเดียวฉันก็พอจะรู้แล้วว่า...
โลกใบนี้มีอะไรให้เรียนรู้อีกมากมาย

แต่สิ่งที่ฉันไม่เคยได้เรียนรู้เหมือนกับใครๆนั่นคือความรู้สึก "รัก"
จนกระทั่งได้เจอกับยัยเด็กหน้าเป็น

"อนึ่ง"

เด็กสาวตาสวยอายุ 18 ปี ที่ชอบเทียวไปเทียวมาและบอกรักฉันในทุกครั้งที่เจอ
น่าแปลก...ปกติแล้วฉันมักจะรำคาญคนที่มาคอยตามตื๊อ
แต่พอเจอกับเจ้านี่เข้าไปฉันก็รู้สึกว่า...อืม ช่างเถอะ ไล่ก็คงไม่ไปหรอก

แต่เรื่องราวระหว่างเรามันไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น เมื่อฉันได้มารู้ว่าตัวฉันเองมีส่วนร่วมต่อการถือกำเนิดของยัยเด็กหน้าเป็นให้ลืมตาดูโลก

ทำไมน่ะเหรอ?

ก็แม่ของยัยเด็กนี่เป็นเพื่อนสนิทฉันเมื่อสมัยเรียน ม.ปลาย แล้วก็หายหน้าไป
เพียงเพราะว่า"ท้อง"

เหมือนนรกชังหรือสวรรค์แกล้งก็ไม่รู้ ที่ดันพายัยเด็กกะโปโลนี่เข้ามาในชีวิตแถมยังมาเติม

"ช่องว่าง"

ให้หัวใจที่ไม่เคยรู้เลยว่า "ความรัก" มันเป็นยังไง จนกระทั่งได้เจอกัน


"อายุเราสองคนต่างกันเกินไปนะ ตอนเราอายุ 16 ตัวเพิ่งจะปฏิสนธิแล้วเกิดขึ้นมา"

ฉันเอ่ยขึ้นเหมือนต้องการจะเตือนอีกรอบถึงความต่างของเราแต่ดูเหมือนอนึ่งจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อเลยแม้แต่น้อย

"แล้วมันยังไงคะ"

"ก็แปลว่า ถ้าตัวอายุ 20 เราก็ 36 เข้าไปแล้ว ช่องว่างระหว่างเรามันเยอะเกินไป"

"ลองคิดอีกมุมดูสิคะ ถ้าอาหนึ่งอายุ 86 เค้าก็อายุ 70 แล้ว ถึงเวลานั้นคนก็จะมองว่าเราไล่เลี่ยกัน และเวลาอาหนึ่งล้มป่วยเค้าคนนี้จะเป็นคนคอยดูแลเพราะเด็กกว่า แข็งแรงกว่า ดีจะตาย"

ฉันมองคนตัวเล็กที่ยกหาเหตุผลมาค้านก่อนจะหยิบคำพูดที่ทำให้ใครต่อใครพากันปลิวหายเหมือนถูกลมเป่า


"ตัวคิดว่าคู่ควรกับเราเหรอ"

"วันนี้ยัง แต่สักวันเค้าจะคู่ควรกับอาหนึ่งให้ได้ สัญญา"