ตะกร้าว่าง
ปลายเท้าแข็งแรงหยุดหน้าป้ายหินอ่อนสีขาวยาวขนาดสิบคนยืน ล้อมกรอบสีทองลายวิจิตร สลักตัวอักษรขนาดใหญ่สีเดียวกัน
‘โรงเรียนมัธยมเมธพนธ์วชิรวิทยา’
นัยน์ตาสีชาดหรี่ลงแลตัวอักษรบนป้ายทีละตัวช้าๆ ซ้ำไปมาสองรอบราวกับต้องการความแน่ใจ
“ที่นี่สินะ...”
เด็กหนุ่มพึมพำ ก่อนย่นหน้าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าที่ที่ตนได้รับมอบหมายจาก ‘เบื้องบน’
แหล่งแห่งปัญญาเบื้องหน้านี้ ไม่น่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับวิญญาณที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยก่อนสิ้นอายุขัยที่เขาต้องมาจัดการสักนิด ตึกรามอาคารดูปกติ เสียงจอกแจกของเหล่านักเรียนที่เล็ดลอดออกมานอกรั้วเป็นระยะ ก็บ่งบอกถึง ความสงบสุข ไม่มีสัญญาณอันตรายใดที่เขาสัมผัสได้เลยแม้แต่น้อย
หนำซ้ำ ‘ซาตาน’ ที่เบื้องบนออกปากให้เขาตามล่า ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา ในฐานะผู้นำวิญญาณของผู้เสียชีวิตไปยังดินแดนหลังความตาย หรือที่มนุษย์เรียกกันแบบสั้นๆ ว่า ‘ยมทูต’ อายตนะทั้งหกของเขาก็ไม่เคยสัมผัสสักครั้ง
“เอาน่า งานนี้ข้าคิดว่ามีแต่เจ้าที่ทำได้”
คุกกี้ช่วยให้เราสามารถให้บริการจากเราได้ คุณควรยินยอมเปิดใช้งานคุกกี้