He is my nightmare #เขาคือฝันร้ายของผม

เคยมีใครบอกกับคุณไหม ว่าการทำสิ่งใดที่ไม่ดีนั้นเวลาโดนเองมันมักจะหนักหน่วงกว่าเสมอ อันที่จริงผมเองก็ไม่เคยเชื่อเลยด้วยซ้ำกับคำพูดเหล่านั้น จนกระทั่งถึงวันนี้..

วันที่ความเลวร้ายทุกอย่างกำลังเล่นงานผมอย่างหนัก มันกัดกินและหลอกหลอนผมเหมือนกับฝันร้ายยามค่ำคืน และใช่..เพราะผู้ชายคนนั้น ผู้ซึ่งเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของผม

“ทำไม อยากจะหนีกูอีกหรือไง”

“….”

“กูจะบอกอะไรให้นะ ต่อให้มึงหนีไปไกลสุดขอบโลก กูก็จะตามล่ามึงกลับมาที่นี่อยู่ดี”

“….”

“มารับกรรมที่มึงทำเอาไว้ซะ เดวินท์”

ทว่าพอผมคิดที่จะเอาคืนและเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเองบ้าง ทำไมมันถึงได้ยากลำบากซะเหลือเกิน มันยากเสียจนผมรู้สึกสิ้นหวังกับหนทางที่รอคอยอยู่ตรงหน้า

“กูอยากให้มึงรู้จริงๆ ว่าการถูกบังคับให้ทำมันรู้สึกอย่างไร”

“...”

“อยากให้มึงรู้ฉิบหาย ว่าการที่มึงเหยียบย้ำ แล้วยัดเยียดความโสโครกให้กูมันเป็นเช่นไร”

คำพูดเหยียดหยามและการกระทำแสนต่ำทรามกดข่มให้จำต้องจนมุม ย้ำเตือนและฝังลึกลงไปในจิตใจว่าตัวเขานั้นไร้หนทางสู้

“ขยะ”

.

.

“มึงเป็นกรรมสิทธิ์ของกู ถ้ากูไม่อนุญาตให้มึงไป มึงก็ไม่มีสิทธิ์ไป”

แต่ถึงอย่างนั้นตัวผมก็ยังเผลอใจให้ชายใจร้ายในคราบสุภาพบุรุษผู้แสนดีของทุกคน พลั้งเผลอไปแบบไม่ได้ตั้งใจ จนจดจำได้ทุกสัมผัสที่ใครอีกคนมอบให้ ไม่ว่าจะเป็นอ้อมกอด รอยแผล หรือความอ่อนโยนที่มีให้เป็นครั้งคราว โดยมีเดิมพันเป็นหัวใจที่แหลกละเอียด

“กูรักมึงนะ”

หากให้เปรียบ ‘มัน’ ตัวผมคงยกให้มันเป็นปีศาจร้ายที่มองผมเป็นแค่เหยื่อไร้ชีวิต