Mr. Mafia ขอโทษที พอดีผมร้ายเพราะจำเป็น

"ล่าสุด เคยทำ วีรกรรมอะไรไว้บ้างล่ะ"

ชายผิวขาวจัดอายุราวยี่สิบปลายแต่งกายด้วยสีดำทั้งชุด กล่าวเสียงเรียบนิ่ง ก้มมองบัตรประชาชนที่แนบมาพร้อมสำเนาเอกสารต่างๆ พร้อม 'ใบสมัครประกวดมิสตอร์มาเฟีย 20xx'

ผมกลืนน้ำลายอึกยืดหลังที่แอบโค้งงอให้ตรงดิ่งอัตโนมัติถึงจะไม่เห็นว่าคนตรงข้ามมองผมยังไง แต่สัมผัสได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมนี้คือมาเฟียตัวจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

"ละ...ล่าสุดผมขโมยเงินที่ทำงานร้อยบาทครับ" ผมพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น

"ขโมยเงินร้อยนึงแล้วถูกตำรวจจับได้?" คนตรงหน้าขยับแว่นกันแดดเหลือบมองผมเล็กน้อย

ผมพยักหน้าหงึกหงักไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา

"กลับบ้านไปนอน เตรียมเรียนหนังสือไป พรุ่งนี้วันจันทร์" ชายหนุ่มชุดดำโบกมือไล่ผมอย่างไม่ใหญ่ดี

"ไม่ครับ! ผมไม่มีบ้านผมไม่ได้เรียนหนังสือบ้านผมถูกยึด ผมมีหนี้เป็นล้าน พ่อแม่ผมก็หายตัวไป"

ชายชุดดำนิ่งไปอึดใจทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ ก้มกวาดสายตาบนใบสมัครของผมทีละอักษรอย่างตั้งใจ

"ปารย์ กุลโรจน์..." เขาอ่านออกเสียงชื่อนามสกุลผมเบาๆ

"นามสกุลผมทำไมหรือครับ" ผมจ้องเขาตรงๆ อย่างสงสัย สีหน้าเขาไม่แสดงออกอาการใดๆ ทว่ามีท่าทีเงียบขรึมกว่าเคย

"นายผ่านรอบคัดเลือก อาทิตย์หน้า เจอกันใหม่ที่นี่" หนุ่มแว่นดำว่า ผมแปลกใจกับคำตอบ นี่หมายความว่าผมได้เข้าคัดเลือกเวทีง่ายๆ แบบนี้ี้งั้นเหรอ เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะไล่ผมกลับอยู่เลย มันยังไงกันแน่นะ ทำไมจู่ๆ ท่าทีเขาถึงเปลี่ยนไป ชักจะมีเรื่องไม่ชอบมาพากลซะแล้ว หรือว่าเขาจะรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ผมที่หายตัวไป!

ซื้อบนเว็บถูกกว่าบน Apple นะคะ