หลังจากที่เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้น ฉันก็คิดว่าชาตินี้ความสัมพันธ์ของเรา มันคงจะย้อนกลับไปเป็นแค่เพื่อนรักเหมือนตอนแรกไม่ได้อีกแล้ว
............................................................................................................
"แกเป็นของฉันแล้วนะนักรบ เป็นของฉันแล้ว"
รักคุณกระซิบชิดลำคอหนาของเพื่อนรักที่อยู่ด้านหน้า นักรบหลับตาลง สองมือโอบประคองคนตัวเล็กกว่าไว้แนบกาย ความสุขสมแผ่กระจายไปทั่วร่าง ขณะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า แผ่วเบา แต่ชัดเจนในความรู้สึก
"ฉันเป็นของแกมานานแล้ว รักคุณ..."
"..."
"ใจของฉันมันเป็นของแกมาตั้งนานแล้ว"
............................................................................................................
“กลับห้องเดี๋ยวนี้...” รักคุณกลอกตา สุดท้ายก็ได้แต่ยืนมองเขาหยิบเงินมายื่นให้แท็กซี่เพื่อเป็นค่าเสียเวลา
ดูท่าวันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ จะไปไหนก็ไม่รอดเลย
“เลิกสั่งสักทีได้ไหม เป็นเพื่อนก็มีขอบเขตของเพื่อนบ้างสิ” คำพูดนี้ทำให้นักรบนิ่งไปพักใหญ่ ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะถามเธอกลับเสียงแตกพร่า
“เพื่อนเหรอ... แค่เพื่อนเหรอ” มือที่จับเธอไว้บีบแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“แค่เพื่อนก็ดีแล้ว ระหว่างเราคงเป็นมากกว่านั้นไม่รอดหรอก” เธอตอบกลับทั้งที่ไม่หันไปมองหน้า ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจนแดงก่ำไม่แพ้กัน
............................................................................................................
“คำว่ารักมันต้องออกมาจากการกระทำไม่ใช่คำพูด... ฉันไม่แน่ใจว่าแกรักฉันจริงๆ หรือเพราะฉันสามารถตอบสนองแกทางร่างกายได้ง่าย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป
“งั้นก็ให้โอกาสฉัน ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าฉันรักแก แล้วการเมคเลิฟกับแกมันก็ไม่ใช่แค่ความพอใจทางร่างกายด้วย หรือแกจะบอกว่าที่มีอะไรกับฉันเป็นแค่ความพอใจทางร่างกายของแกเหมือนกัน”
............................................................................................................
