Social not work ผองเพื่อนตัวร้ายกับเด็กชายผู้เป็นความหวัง

“มีวิธีอื่นอีกไหมด็อกเตอร์ แบบนี้มันเกินไปนะฉันสงสารลูก”
ผู้ปกครองท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น
.
“ก็จนกว่าพวกเขาทั้งสี่คนจะ "ตาย" นั่นแหละถึงจะตื่นขึ้นมาได้ ไม่มีทางอื่นอีกหรอก โฮะๆๆ”
.
“ห๊า!!....อะไรกัน!!!”

.
คุณลุงหัวฟูเดินไปที่จุดกึ่งกลางของเตียงทั้งสี่ เขาวางมือลงบนหน้าผากของเด็กแต่ละคนอย่างแผ่วเบาก่อนจะหันหน้าไปทางพ่อแม่ผู้ปกครองก่อนจะพูดว่า
.
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก “ตาย” ในที่นี่หมายถึงตายในโลกของเฟสบุ๊ค กระแสจิตจะได้วาร์ปกลับมาสู่โลกปัจจุบัน ที่พวกเขามีอาการแบบนี้ก็เพราะพวกเขาไม่ยอมกันยังไงเล่า โฮะๆๆๆ”
“ด็อกเตอร์น่ะส่งไวรัสลงไปแล้ว คิดว่าตอนนี้โลกฝั่งโน้นเองก็คงกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆโฮะๆๆๆ”
.
“ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอยู่อีกด็อกเตอร์! รีบเร่งมือเข้าเถอะ...ได้โปรดอย่าให้เราแจ้งตำรวจเลย”
.
“......”
“โฮะๆๆ ...อีกไม่นานก็ตื่นแล้ว เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตาพวกเขาได้เลย ทั้งสี่คนต้องได้เจอของจริงแน่! แล้วจะหาว่าด็อกเตอร์ใจร้ายไม่ได้นะ”
ศาสราจารย์สติเฟื่องถอนตัวออกมาจากวงล้อม แกนั่งลงที่เก้าอี้หมุนตัวประจำคลึงปลายคางด้วยนิ้วมือหยาบกร้านพลางยิ้มมุมปากชนิดที่ใครๆ ก็ไม่ทราบเหตุผล