ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา 7 ปี ผมพยายามใช้ชีวิตเพื่อลืมเพื่อนสนิทอย่าง ‘มิกซ์’
ให้ได้ตลอด รักเขาข้างเดียวมันทำให้ต้องเจ็บปวด ภาพความทรงจำครั้งวันวานสมัย ม.1
ระหว่างเราสองคนที่โรงเรียนเก่า ผมไม่เคยลืมได้เลย ถ้าหากตอน ม.2 ผมไม่ย้ายออกมา
ความรักคงสมหวังไปนานแล้ว ไม่ต้องมาจมกับน้ำตาเห็นเขามีเจ้าของอยู่แบบนี้
แต่สุดท้ายโชคชะตาก็เล่นตลก ผมได้กลับมาเจอมิกซ์ในรั้วมหา’ลัยเดียวกัน
พระจันทร์ในจินตนาการของผมกลับมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เพียงแค่เราพบกัน
ความทรงจำและความรู้สึกต่างๆ ก็พรั่งพรูเข้ามา บ่อยครั้งที่ผมต้องพยายามหลบหนี
บ่อยครั้งที่ผมต้องทนเจ็บและเสียน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยอมเป็นดาวเคราะห์ดวงน้อยๆ
ที่รอวันแตกสลายไปในอวกาศ แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็ไม่ยอมไปไหน
ยังคงติดตามผมเพื่อหวังว่าเราสองคนจะได้กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนอย่างเคย
ผมบอกตัวเองเสมอ...ว่าจะไม่มีวันกลับไปล้อมรอบพระจันทร์ดวงนั้นอีกต่อไปแล้ว