The only Regret สิ่งเดียวที่เสียดาย ในวันวัยที่สวยงาม

พัดพารัดชาเลื่อนสายตาลงมาที่แถวล่างสุด ลูบเบาๆ ไปที่รูปถ่ายของเด็กหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาคมคายคนหนึ่งในชุดนักเรียนชาย ใต้รูปนั้นมีชื่อที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของหนุ่มน้อยที่ชื่อนภทีป์ ผู้ชายที่เคยครอบครองพื้นที่ทั้งหมดในหัวใจของเธอโดยที่เขาไม่เคยรู้ตัว หญิงสาวยิ้มบางๆ เมื่อคิดถึงคนในภาพผู้มีชื่อเดียวกับหัวหน้าคนใหม่ของเธอก่อนจะปิดหนังสือรุ่นลง
ปี พ.ศ. บนปกหนังสือบอกเธอว่า ช่วงเวลาเหล่านั้นผ่านมาสิบห้าปีแล้ว...
เรื่องที่ผ่านมานานขนาดนั้น บางที...ก็ไม่ควรไปนึกเพ้อฝันอะไรอีก

---

ตอนที่ได้รับคำชวนให้มาเขียนซีรีส์หนังสือรุ่น ผู้เขียนตกลงทันทีเลยค่ะ รู้สึกว่าน่าสนุกตรงที่ในห้องเรียนเดียวกันมีคนชื่อซ้ำกันถึงห้าคน และตื่นเต้นที่จะได้รู้ว่านักเขียนที่มาร่วมงานกันแต่ละคน จะตีความพลอยของตัวเองแตกต่างกันไปอย่างไรบ้าง ตอนที่เริ่มลงมือเขียนแล้วพวกเรา ทั้งห้าคนต้องคุยกัน เรารู้สึกเหมือนเป็นพลอยนั้นกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ตัวละครที่พวกเราสร้างขึ้น เป็นการเขียนนิยายที่สนุกมาก
พลอยสวยเป็นเด็กสาวหน้าตาดี เป็นเพื่อนแบบที่เราอาจจะเคยมีสักคนในห้อง มีมุมที่น่าอิจฉาแต่ก็เป็นคนธรรมดาที่มีอารมณ์แอบรักใครสักคนเหมือนกัน ส่วนนภทีป์ก็เป็นหนุ่มเนิร์ดที่แอบมองสาวสวยประจำห้องมานานปี ทั้งคู่จะได้สมหวังกันเมื่อไร ชวนคุณมาลุ้นความรักของพวกเขาไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้ทำให้ผู้เขียนได้กลับไปเปิดหนังสือรุ่นอีกครั้ง แล้วต้องเผลอหัวเราะเมื่อเห็นรูปตัวเองในชุดนักเรียนกระโปรงเอวสูง ตัดผมทรงรากไทร ถุงเท้ายาวถึงหน้าแข้ง ปากแดงเพราะน้ำยาอุทัยทิพย์ และยิ้มกว้างอย่างสบายอกสบายใจ
ได้ย้อนกลับไปตอนอายุสิบแปด ได้นึกถึงตัวเองตอนเป็นวัยรุ่นที่เคยมีความรัก มีความหวัง เคยอกหัก เคยร้องไห้ เคยตัดสินใจอะไรผิดพลาดและเต็มไปด้วยอารมณ์ เป็นช่วงวัยที่ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน พละกำลังเหลือเฟือ เคยทำเรื่องที่ไม่คิดว่าจะกล้าทำ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตและได้กลายมาเป็นความทรงจำอันล้ำค่า

ด้วยรักและอยากชวนคุณย้อนไปในวันวัยที่สวยงาม
เนเน่จัง
กุมภาพันธ์ 2565